طبرسی از حذیم بن شریک روایت می‌کند:

چون امام سجّاد (ع) را همراه بانوان از کربلا آوردند و بیمار بود، زنان کوفه با گریبان‌های چاک به گریه و شیون پرداختند. مردان هم با آنان می‌گریستند.

زین العابدین (ع) با صدایی ضعیف و رنجور گفت: اینان بر ما گریه می‌کنند!؟ پس چه کسی ما را کشته است؟ زینب دختر علی (ع) مردم را به سکوت فرا خواند

 روی الطّبرسیّ:

عنْ حِذْیَمِ بْنِ شَرِیکٍ الْأَسَدِیِّ قَالَ: لَمَّا أَتَى عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ زَیْنُ الْعَابِدِینَ (ع) بِالنِّسْوَهِ مِنْ کَرْبَلَاءَ وَ کَانَ مَرِیضاً وَ إِذَا نِسَاءُ أَهْلِ الْکُوفَهِ یَنْتَدِبْنَ مُشَقَّقَاتِ الْجُیُوبِ وَ الرِّجَالُ مَعَهُنَّ یَبْکُونَ.

 فَقَالَ زَیْنُ الْعَابِدِینَ (ع) بِصَوْتٍ ضَئِیلٍ وَ قَدْ نَهَکَتْهُ الْعِلَّهُ-: إِنَّ هَؤُلَاءِ یَبْکُونَ عَلَیْنَا فَمَنْ قَتَلَنَا غَیْرَهُمْ؟ فَأَوْمَتْ زَیْنَبُ بِنْتُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ (ع) إِلَى النَّاسِ بِالسُّکُوتِ.[۱]

[۱]– الاحتجاج: ۳۰۳٫