«مقام قضا» آن‌جاست که کس را هیچ مجال خیال و مقام چون و چرا نیست؛ و احدی را حقّ گفتگو بلکه مجال جستجو نخواهد بود.

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز

دست غیب آمد و بر سینه‌ی نامحرم زد

انبیاء به مقام تسلیم‌اند و اولیاء را رضای کامل به قضای الهی است؛ هر چه قضای حق بر خلق پسندد، همان در نظرشان نیکوست…

وقتی عارف به مقام تسلیم قضا رسد، آن‌جا همه مبتهج و مسرور و شادخاطر است و با هر حادثه که در عالم حوادث پیش آید، خوش است؛ چون همه را از قضای الهی داند و خدای حاکم بر قضا را رئوف و مهربان به خلق یابد؛ و تمام احکام قضا و قدر را ظهور رحمت واسعه‌ی الهی و مقتضای لطف بی‌انتهای ربّانی شناسد؛ در نتیجه همیشه به هر حال، خوشحال و راضی و به گذشته و آینده، خوش‌بین و خوش‌خاطر است؛ نه از گذشته تأسّف دارد، و نه از آینده ترس و هراس.

پس صاحب مقام رضا، همه عمر به قضایای الهی شاد و در دو عالم در بهشت رضوان است.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۰