«أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَیًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏»[۱] پیامبر خدا به حکم وحی مأمور شده است که به بندگان خدا بگوید که خدا را صدا بزنید، بگویید: یا الله. خدا قسمت بکند در عمر خود یک یا الله گفته باشیم ولی جان ما یا الله گفته باشد. با زبان زیاد یا الله می‌گوییم. امّا ما باشیم و خدا، غیر خدا کسی نداشته باشیم. بی‌کس شده باشیم، آدمی که هیچ کسی ندارد، آن وقت خوب یا الله می‌گوید. آدمی که هیچ کسی نتوانسته است برای او کاری انجام بدهد، پدر دارد، مادر دارد، برادر دارد، پارتی دارد، وزیر دارد، وکیل دارد ولی خدا یک بلایی به او داده است که از هیچ کسی کاری ساخته نیست. در آن وقتی که انسان می‌بیند وزیر او، وکیل او، مدیر کل او، فامیل سرشناس او، ثروت او هیچ کاری برای او نمی‌تواند بکند، این گره را هیچ چیزی نمی‌تواند باز بکند، آن‌جا که از همه چیز ناامید می‌شود، آن‌جا یک یا اللّهی می‌گوید، آن یا الله، یا الله حقیقی است. آن‌جا انسان خدا را می‌یابد و می‌گوید: یا الله. بگویید: یا الله، یا رحمان «أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ» الله را بخوانید یا رحمان را. به دنبال آن فرمود: «أَیًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى». این «أَیًّا ما تَدْعُوا» یعنی اسم خدا محدود به این اسم‌هایی نیست که شما می‌دانید. در دعای جوشن کبیر، در دعای مشلول، در دعای یستشیر، در دعای جوشن صغیر، در دعای مجیر این ها را روی حساب نام می‌برند، هفته‌ی خود را تقسیم بکنید، هر شب یکی از این دعاها را بخوانید. سیر در کوچه‌های خدا است. کوچه‌های دوست گشتن دارد، تماشایی است. آدم سرگشته‌ی جلوه‌های خدای خود باشد.

[۱]– سوره‌ی اسراء، آیه ۱۱۰٫