هر وقت برای شهید «محمّد بروجردی» تعریف می‌کردند، بعضی از بچّه‌ها از شما استفاده می‌کنند و می‌گویند؛ «بروجردی» این‌طور آدمی است؛ اصلاً به روی خودش نمی‌آورد و همه‌ی حرف‌هایی را که درباره او زده می‌شد، نشنیده می‌گرفت. اگر احیاناً از شنیدن مسائلی که در رابطه با او مطرح شده بود، ناراحت می‌شد، در نهایت می‌گفت: «خدایا ما را ببخش!»

ما ابتدا فکر می‌کردیم چون در غیاب او صحبت کرده‌ایم ناراحت شده است. امّا او با نگاه جذاب و نافذ و با لحن مهربانش می‌گفت: «من از این ناراحتم که چرا اشخاص که اینقدر خوب هستند، به خاطر من که آدم بی‌ارزشی و ناچیزی هستم غیبت و گناه می‌کنند!»

او فرمانده‌ی قرارگاه حمزه در کردستان بود.

منبع: کتاب رسم خوبان ۱، اخلاق، صفحه‌ی ۴۶/ فرمانده من، ص ۱۸٫