ابن قولویه با سند خویش از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود:

اسماعیلی که خداوند در قرآن از او یاد کرده و فرموده است: «اسماعیل را در کتاب یاد کن، او راست وعده بود و پیامبری مرسل بود»، پسر حضرت ابراهیم نبود، بلکه یکی از پیامبران بود که خداوند او را به سوی قومش برانگیخت، او را گرفتند و پوست سر و صورتش را کندند. فرشته‌ای از سوی خدای متعال نزد او آمد و گفت: خدا مرا فرستاده است. هر دستوری بدهی انجام دهم. گفت: من به حسین (ع) اقتدا می‌کنم و کاری که با او کردند.

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِی أَبِی (ره) قَالَ: حَدَّثَنِی سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی خَلَفٍ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ وَ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ جَمِیعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ إِسْمَاعِیلَ الَّذِی قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فِی کِتَابِهِ: «وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِسْماعِیلَ إِنَّهُ کانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ کانَ رَسُولًا نَبِیًّا»[۱] لَمْ یَکُنْ إِسْمَاعِیلَ بْنَ إِبْرَاهِیمَ (ع) کَانَ نَبِیّاً مِنَ

الْأَنْبِیَاءِ، بَعَثَهُ اللَّهُ إِلَى قَوْمِهِ فَأَخَذُوهُ فَسَلَخُوا فَرْوَهَ رَأْسِهِ وَ وَجْهِهِ، فَأَتَاهُ مَلَکٌ عَنِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فَقَالَ: إِنَّ اللَّهَ بَعَثَنِی إِلَیْکَ فَمُرْنِی بِمَا شِئْتَ، فَقَالَ: لِی أُسْوَهٌ بِمَا یُصْنَعُ بِالْحُسَیْنِ (ع).[۲]

[۱]– مریم: ۵۴٫

[۲]– کامل الزیارات: ۱۳۷ ح ۱، علل الشرائع ۱: ۷۷ ح ۲، وسائل الشیعه ۲: ۹۰۹ ح ۲۰، البحار ۱۳: ۳۸۸ ح ۲ و ۳ و ۳۹۰ ح ۶ و ۷، العوالم ۱۷: ۱۰۸ ح ۱ و ذکر ابن قولویه فی ح ۳ انّه هو اسماعیل بن حزقیل النّبیّ (ع).