ابن قولویه به سند خویش از حارث اعور چنین روایت کرده است:

علی (ع) فرمود: پدر و مادرم به فدای حسین که در پشت کوفه شهید می‌شود. به خدا قسم گویا می‌بینم که حیوانات صحرا از هر نوع، سر و گردن‌هایشان را به قبر او می‌کشند و شب تا صبح بر او گریسته مرثیه می‌خوانند. هر گاه چنین شد، مبادا شما (با ترک زیارتش) جفا کنید.

قال ابو قولویه:

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی دَاوُدَ، عَنْ سَعْدٍ، عَنْ أَبِی عُمَرَ الْجَلَّابِ، عَنِ الْحَارِثِ‏ الْأَعْوَرِ قَالَ: قَالَ عَلِیٌّ (ع):‏ بِأَبِی وَ أُمِّی الْحُسَیْنَ الْمَقْتُولَ بِظَهْرِ الْکُوفَهِ، وَ اللَّهِ لَکَأَنِّی‏ أَنْظُرُ إِلَى‏ الْوَحْشِ‏ مَادَّهً أَعْنَاقَهَا عَلَى قَبْرِهِ مِنْ أَنْوَاعِ الْوَحْشِ یَبْکُونَهُ وَ یَرْثُونَهُ لَیْلًا حَتَّى الصَّبَاحِ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ فَإِیَّاکُمْ وَ الْجَفَاءَ.[۱]

[۱]– کامل الزیارات: ۴۸۶ ح ۷۴۲ و ۱۶۵ ح ۲۴۴، عنه البحار ۱۰۱: ۶ ح ۲۳، و ۴۵: ۲۰۵ ح ۹، مستدرک الوسائل ۱۰: ۲۵۸٫