شیخ صدوق به سند خویش از اصبغ بن نباته نقل کرده است:

روزی امیر مؤمنان علی بن ابی‌طالب (ع) نزد ما آمد، در حالی که دستش در دست پسرش حسن بود و می‌فرمود: روزی رسول خدا (ص) نزد ما آمد، در حالی که به همین صورت دستم در دست او بود و می‌فرمود: پس از من، بهترین آفریده‌ها و سرور آنان، این برادرم است؛ پس از من او پیشوای هر مسلمان و سرپرست هر مؤمن است. آگاه باشید! من نیز می‌گویم: پس از من بهترین مردم و سرور آنان، این پسرم است و پس از وفات من او امام و سرپرست هر مؤمن است. پس از من به او ستم می‌شود، آن‌گونه که پس از رسول خدا (ص) مظلوم شدم. پس از حسن، بهترین مردم و سرورشان، برادر او پسرم حسین است که پس از برادرش در سرزمین کربلا مظلوم کشته می‌شود. او و اصحابش از سروران شهیدان در روز قیامتند. پس از حسین نُه نفر از نسل او جانشینان خداوند در زمین و حجّت‌های او بر بندگان اویند…

قال شیخ  الصّدوق:

حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیُّ، عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ أَبِیهِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ دَاوُدَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْجَارُودِ الْعَبْدِیِّ، عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَهَ، قَالَ: خَرَجَ عَلَیْنَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ (ع) ذَاتَ یَوْمٍ وَ یَدُهُ فِی یَدِ ابْنِهِ الْحَسَنِ (ع) وَ هُوَ یَقُولُ: خَرَجَ عَلَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) ذَاتَ یَوْمٍ وَ یَدِی فِی یَدِهِ هَکَذَا وَ هُوَ یَقُولُ: خَیْرُ الْخَلْقِ بَعْدِی وَ سَیِّدُهُمْ أَخِی هَذَا وَ هُوَ إِمَامُ کُلِّ مُسْلِمٍ، وَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدَ وَفَاتِی. أَلَا وَ إِنِّی أَقُولُ: خَیْرُ الْخَلْقِ بَعْدِی وَ سَیِّدُهُمْ ابْنِی هَذَا، وَ هُوَ إِمَامُ کُلِّ مُؤْمِنٍ، وَ مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ بَعْدَ وَفَاتِی، أَلَا وَ إِنَّهُ سَیُظْلَمُ بَعْدِی کَمَا ظُلِمْتُ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ (ص)، وَ خَیْرُ الْخَلْقِ وَ سَیِّدُهُمْ بَعْدَ الْحَسَنِ ابْنِی أَخُوهُ الْحُسَیْنُ الْمَظْلُومُ بَعْدَ أَخِیهِ، الْمَقْتُولُ فِی أَرْضِ کَرْبَلَاءَ، أَمَا إِنَّهُ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ سَادَهِ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ، وَ مِنْ بَعْدِ الْحُسَیْنِ تِسْعَهٌ مِن‏ صُلْبِهِ خُلَفَاءُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ حُجَجُهُ عَلَى عِبَادِهِ…[۱]

[۱]– اکمال الدین: ۲۵۹ ح ۵، قصص الانیباء: ۳۶۶ ح ۴۳۹، البحار ۳۶: ۲۵۳٫