باید توجه داشت که «نیت» دیگر حرف و قول نیست بلکه نیت آن «عزمی» است که باید در انسان شکل بگیرد. بنابراین آنچه که باید به لحاظ فردی در این دهه قدر تلاش کنیم این است که با توسل به امام حسین(ع) این گام را برداریم و همین عمر معمولی هم کافی است و عمر طولانی لازم نیست. واقعا با شفاعت اولیاء خدا همین عمر کافی است. تا روز عاشورا انسان میتواند واقعا همه این گام‌ها را بر دارد، هر کجا که هست. انسان اگر مثل جناب “حُر” در صف ابن‌زیاد هم باشد میتواند در روز عاشورا در صف امام حسین(ع) باشد. همان‌گونه که میتواند الآن مدعی نصرت امام حسین(ع) باشد، اما در روز عاشورا در صف ابن زیاد باشد! اینکه به ما گفته اند هرگاه یاد اصحاب امام حسین (ع) افتادید، ذکر “یا لیتنی کنت معکم” بگویید برای این است تا حداقل در نیت، همراهی داسته باشیم و به فضیلت برسیم…
بنابراین، این گامی است که انسان باید به صورت فردی بر دارد و تلاش کند تا در این ایام با نیت، این راه را طی کند و موانع نیت خودش را رفع نماید. چون انسان گاه خیال میکند که نیت، آسان است ولی واقعا اگر نیت بخواهد به مفهوم حقیقیاش در انسان محقق بشود، از عمل مشکلتر است. اگر نیت آمد، عمل هم میآید، در روایت هست که بدن در مقابل روحی که مؤمن است، هیچگاه احساس ضعف نمیکند. احساس ضعف در عمل به احساس ضعف در ایمان بر میگردد…
پاسخ دهید