حقیقت و جان رکوع، این است که: دل بنده بر صفت توکّل، و عملش عمل متوکّلان باشد؛ و مدّبر بلکه فاعل مستقلّی جز خداوند نبیند، و از قدرت و توانایی [خویش] بیزاری جوید؛ و کسبش و به دنبال اسباب رفتنش، به جهت فرمان خدا باشد.

چنین کسی که ممکن نیست که در کسبش حریص باشد و به حرام و شبهه‌ناک گرفتار شود؛ بلکه جز برای خدا و به فرمان او، امساک و انفاق نمی‌کند؛ بلکه نزد او انفاق و امساک برابرند؛ و اصلاً بودن و نبودن و نیاز و بی‌نیازی، نزد او برابر است!

و اینجا است که خداوند، تدبیر کارهای او را خود به عهده می‌گیرد و آن را به دیگری نمی‌سپارد.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵۴