«تکبیر» دارای صورتی است در زبان، که همان سخن تو است که می‌گوئی: الله اکبر «خدا بزرگتر است». و دارای حقیقتی است در قلب و در عملت، و آن این است که: خداوند جلَّ جلاله در نفست بزرگتر از هر بزرگی باشد، و بزرگتر از این‌که وصف شود.

و علامت آن این است که: دلت و روحت و بدنت –همگی- برای او جلَّ جلاله کوچکی و خضوعی داشته باشد که مانند آن را برای احدی از بزرگان نداشته باشد؛ و آن‌چنان مشتاق هم‌نشینی و انس گرفتن و راز و نیاز با او باشی، که [هرگز] با هیچ یک از بزرگان، چنان اشتیاقی در انس گرفتن نداشته باشی!

در این حال حتماً متبرّک به یاد و ذکر او شده، و مشرّف به خدمتش گشته، و از هم‌نشینی و مجالستش احساس مجد و بزرگی نموده، و از راز و نیاز و انس‌ورزی با او، لذّ‌ت‌خواهی برد، بالاتر از آنچه که در این موارد با احدی از پادشاهان و اشراف احساس می‌کنی! زیرا عقل [انسان] از شرافت و مجد و بزرگی، بیشتر از سایر امور لذّت می‌برد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵۸