حضرت سجّاد علیه الصّلاه و السّلام پرچمدار است، رهبر است، امام است، از جانب خدا منسوب شده است، از اوصیاء منصوص و نشان‌دار پیغمبر خدا صلوات الله علیه و آله و سلّم است که هر وصی و هر امامی دو چیز لازم دارد؛ یکی داشتن معجزه است و دوم داشتن نصّ است. معصومین قبل باید گفته باشند که بعد از ما چه کسی امام است. اسم او را، رسم او را به مردم معرّفی کرده باشند. امام سجّاد علیه السّلام هم دارای معجزات زیادی است و هم دارای نصوص است. هم حدیث لوح است، هم حدیث جابر بن عبدالله انصاری در ذیل «أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ»[۱] است. تودیع ودایع امامت از جانب امام حسین علیه السّلام در کربلا به امام سجاد علیه الصّلاه و السّلام است. امام است. پرچمدار اهل بهشت و اهل الله است. از امام سجّاد علیه السّلام گنجینه‌های علمی ابدی به یادگار مانده است که مرور زمان این‌ها را کهنه نمی‌کند.

صحیفه‌ی سجّادیّه هم کتاب اخلاق است و هم عرفان ناب است. عرفان خالص است. کتاب عرفان است، کتاب سیر و سلوک است. هم کتاب عشق به خدا است و هم کتاب تربیت است. دانشگاه‌های ما، مدرسه‌های ما، اگر یک وزیر علومی، اگر یک رئیس آموزش و پرورشی، وزیر آموزش و پرورشی پیدا می‌شد که اعتقاد می‌داشت تربیت برای ائمّه است صحیفه‌ی سجادیّه را در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها می‌‌برد، وضع یک شکل دیگری بود. جوان‌های ما این نبودند که می‌بینید.

[۱]– سوره‌ی نساء، آیه ۵۹٫