توحید پروردگار متعال در ربوبیّت، از جهت علم و اعتقاد، به سختی به دست می‌آید و از جهت حال درونی و عمل انسان، دست یافتن به آن بسیار دشوار است. و دست یافتگان به این علم و حال و عمل، عارفان کاملند. عارفانی که از بیشتر نقایص و رذایلی که عموم مردم در اعمال و حالات و کردارشان مبتلایند –خصوصاً غم دنیا و ریای در عبادات و ملاحظه کردن مردم در حرکات و سکناتشان- خلاص شده‌اند. مخصوصاً وقتی این صفات] خلوص و توحید[ ملکه‌ی بنده شده باشد که در این هنگام، در او تعظیم خدای تعالی و شکستگی و شرم و فروتنی و تواضع و قطع امید و دست کشیدن از دیگران و ادراک فقر و نیاز کامل… را به جا می‌گذارد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۶