فرمود که «لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها»[۱] شما حاجی می‌شود و إن‌شاءالله خدا انقراض آل سعود را تسریع بفرماید و إن‌‌شاءالله یک حکومت حقّی درآن‌جا ایجاد شود و آقا جان ما ظهور کنند و پرچم را از آن‌جا به احتزاز در بیاورند. مکّه می‌روید در منا باید قربانی کنید. ببینید این مناسک از ابتدا تا انتها بندگی است. از وقتی مُحرم می‌شوید و «لَبِّیکَ اللّهُمَّ لَبِّیک» می‌گویید تا آخر همه عبادت است، نُسُک است، بندگی است، برنامه‌ی اطاعت پروردگار عالم است، امّا مع ذلک دست به حقیقتی گذاشته است.

شما اگر احرام می‌پوشید، شما اگر دور حرم طواف می‌کنید، از خارج حجر اسماعیل حرکت می‌کنید، شما اگر در عرفات جلوس می‌کنید، شما اگر در منا هم سنگ می‌زنید و هم قربانی می‌کنید یک مورد آن را گفته است. بقیّه را باید تنقیح مناط کنید. وقتی ارزش دارد… شما قربانی کردید، آیا در قربانی کردن، گوشت این قربانی به خدا می‌رسد یا خون او؟ خدا می‌گوید گوشت قربانی حالت قربی ندارد. گوشت قربانی این‌جا است و باید بدهید فقرا بخورند. روح این قربانی کردن چیست؟ آن روح است که قربانی کننده را به خدا می‌رساند. ترجمه‌ی آیه این است «لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها» نه گوشت‌های قربانی‌ها به خدا می‌‌رسد و نه خون‌های قربانی‌ها به خدا می‌رسد.

[۱]– سوره‌ی حج، آیه ۳۷٫