همه مراجع (به جز بهجت، صافى و مکارم): خروج منى در مرد داراى سه نشانه است:

۱ – همراه با شهوت باشد؛ ۲ – با جستن بیرون آید؛ ۳ – بدن سست شود.

اگر هیچ یک از علامت هاى سه گانه و یا یکى از آنها را نداشت، حکم به منى  نمى شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى یقین کند که منى است.[۱]

آیه اللّه  بهجت: خروج منى در مرد داراى دو نشانه است:

۱ – همراه با شهوت باشد؛

۲ – با جستن بیرون آید.

اگر هیچ یک از دو نشانه را نداشت، حکم به منى نمى شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى یقین کند که منى است.[۲]

آیه اللّه  صافى: اگر با شهوت و جستن بیرون آید و یا با جستن بیرون آمده و بدن سست شود، آن رطوبت حکم منى را دارد و اگر هیچ یک از این دو نشانه را  نداشت، حکم به منى نمى شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى اطمینان یابد که منى است.[۳]

آیه اللّه  مکارم: خروج منى در مرد داراى دو نشانه است:

۱ – همراه با شهوت باشد؛

۲ – با جستن بیرون آید.

اگر هیچ یک از دو نشانه یا یکى از آنها را نداشت، حکم به منى نمى شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى یقین کند که منى است.[۴]

پی نوشت ها

[۱] – توضیح المسائل مراجع، م ۳۴۶؛ وحید، توضیح المسائل، م ۳۵۲؛ نورى، توضیح المسائل، م ۳۴۷؛  خامنه اى، اجوبه الاستفتائات، س ۱۸۰٫

[۲] – بهجت، توضیح المسائل مراجع، م ۳۴۶ و مکارم، تعلیقات على العروه، غسل الجنابه.

[۳] – توضیح المسائل، م ۳۵۲٫

[۴] – بهجت، توضیح المسائل مراجع، م ۳۴۶ و مکارم، تعلیقات على العروه، غسل الجنابه.