حسین بن مختار می‌گوید حیّان سرّاج بر امام جعفر صادق(ع) وارد شد و آن‌حضرت فرمود: «اى حیّان! اطرافیانت درباره محمّد بن حنفیّه چه می‌گویند؟
گفت: می‌گویند او زنده است و روزى می‌خورد. امام صادق(ع) فرمود: «امّا پدرم محمّد باقر(ع) برایم بازگو کرد که وى در زمره کسانى بوده که در بیمارى او به عیادتش رفته و در احتضارش چشمان او را بسته و بعد از وفاتش، او را به خاک سپرده و زنانش را پس از وى شوهر داده و ارثش را تقسیم کرده است».
حیّان در پاسخ گفت: اى ابا عبدالله! جایگاه محمّد بن حنفیّه در امّت ما، مانند جایگاه عیسى بن مریم است که سرنوشت او برای مردم نامشخص ماند. امام صادق(ع) فرمود: «آیا سرنوشت عیسی بر دوستانش مشتبه شد یا بر دشمنانش؟» حیان گفت: بر دشمنانش! امام فرمود: «آیا می‌پندارى که ابو جعفر محمّد باقر(ع) دشمن عمویش‏ محمّد بن حنفیه بود.(که سرنوشت عمویش برای او نیز نامشخص بماند)!؟» حیان گفت: خیر! آن‌گاه امام صادق(ع) فرمود: «اى حیّان! شما از آیات خدا روى گرداندید و خداى تعالى فرموده است: “به زودى به کسانى که از آیات ما روى بر می‌گردانند کیفر بدى می‌دهیم زیرا آنها منحرف بودند”[۱]».[۲]
استفهام موجود در روایت(که آیا امام باقر علیه السلام دشمن عمویش بود؟)، استفهامی انکاری است؛ چون طرف مقابل ادعا کرده بود که سرنوشت محمد بن حنفیه برای دشمنانش مخفی مانده و از طرفی قبل از آن، امام صادق(ع) فرمود که «پدرم او را کفن و دفن کرد»، امام در استفهامی انکاری از مخاطب می‌پرسد که آیا امر بر پدرم نیز مخفی مانده بود که در این صورت باید پدرم دشمن او باشد!

منبع: اسلام کوئست

[۱]. انعام، ۱۵۷٫

[۲]. شیخ صدوق، محمد بن على‏، کمال الدین و تمام النعمه، ج ‏۱، ص ۳۶، تهران، اسلامیه‏، چاپ دوم‏، ۱۳۹۵ق.