اهمّ در دعا، کامل نمودن شرائطش می‌باشد. و آن این است که: نسبت به خداوند متعال، حدّاقل شناخت اجمالی‌ای –که لایق شأن دعاکننده است- داشته باشد و او را از روی حضور بخواند، بلکه ببیند که دعایش نیز پدید آمده از او، به سوی اوست؛ و خودش گمان به حسن عنایت و توجّه او بوده و امیدوار به اجابتش باشد، اگر [اجابت دعایش] صلاح باشد.

و در ابتدای دعایش از اسماء جمالیّه‌ی خداوند یا آنچه مناسب با دعای اوست ذکر کند؛ و خدای متعال را تمجید و تعظیم نماید و او را مدح و ثنا گوید؛ و سپس هفت مرتبه «یا اَلرّحم الرّاحمین» گفته، و به گناهان و عیوبش و این‌که سزاوار اجازه و اذن دعا و اجابتش نیست، اعتراف کند. سپس بر پیامبر و آلش (ص) صلوات فرستاده و متوسّل آنان شده و خاندان متعال را به حقّ آنان در اجابت نمودنش قسم دهد… سپس دعایش را نیز با صلوات و با ذکر «ما شاءَاللهُ لا قوّهَ اِلاَّ بالله» ختم کند؛ و هنگام دعایش گریه کند گرچه به اندازه‌ی سر مگسی…

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۸۳