در هر حاجتی که ما داریم باید درِ خانه‌ی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام را بزنیم، اولین مراجعه‌ی ما صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام باشد، خودِ این یک نوع اذن گرفتن است، یک نوع درخواستِ اجازه است، و در همه‌ی امور اینطور است. برای چه در ابتدای همه‌ی صحبت‌های خود حمد خدای متعال و صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام و لعن بر دشمنانِ ایشان می‌فرستیم؟ این استیذان است، این ادب است، این معرفت است، این نگه داشتنِ حریم است. لذا وقتی هم به حرم‌های ظاهری می‌رویم، مانندِ حرمِ امام رضا علیه آلاف التحیّه و الثناء می‌رویم که در خراسان است، ابتدا ورودی می‌ایستیم، اشک می‌ریزیم، اجازه می‌خواهیم، خودِ این اشک نشانه‌ی این است که اذن داده‌اند، و اماکن متبرّکه‌ی دیگر هم همینطور است، هر وقت به مسجد که بیت الله است هم می‌رویم خوب است که به امام حسن مجتبی صلوات الله علیه تأسّی کنیم و جلوی مسجد بایستیم و از خدای متعال بخواهیم که به ما دلِ شکسته و اشکِ ناب بدهد که قلبِ ما را شستشو کند، و بگوییم «یا مُحْسِنُ قَدْ اتاکَ الْمُسى‏ءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمُحْسِنَ انْ یَتَجاوَزَ عَنِ الْمُسیئِ».  «عنوان بصری» در این کارهای خود مؤدب به آدابِ ولایی بوده است، لذا حضرت او را درواقع تأدیب کردند و در عینِ حال خواستند ناز کنند تا ببینند که آیا او نازِ حضرت را می‌کشد یا نه، «عنوان بصری» هم نشان داد که نورانیتِ امام صادق صلوات الله علیه را در حدِ ظرفیتِ خود یافته است، لذا هم از بابِ ادب فرمایشِ حضرت را گوش داد و در آن وقت اصرار نورزید، و هم اینکه در این مدّت کمی خودسازی و کسبِ آمادگی کرد و ظرفیتِ خود را ارزیابی کرد و بعد آمد از جوارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم ارتزاق کرد و نماز خواند، حال آمده است و اجازه می‌گیرد. «اسْتَأْذَنْتُ»؛ خدا کند در هر درسی که طلبه می‌خواهد وارد بشود در خارج از کلاس بفهمد که کلاسِ درس محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است، اگر نگوییم محضرِ خدای متعال است، که قطعاً محضرِ خدای متعال است، همه‌ی علومِ دینی تجلیّاتِ حق‌تعالی است، لذا طلبه باید بدونِ اذن و طهارت وارد نشود، حتماً باید وضو بگیرد، حتماً باید توبه کند، حتماً باید در باطنِ خود بگوید: خدایا! آمده‌ام، به من اذنِ ورود بده که بر سرِ سفره‌ی معرفت بنشینم و از این بیت العلم با دستِ خالی برنگردم.