هر کس تمام خوبی‌ها را از خداوند دید، در کسی جز او طمع نمی‌کند و از تاریکی‌های ریاء و خودنمائی بلکه نفاق و دیگر اخلاق پست ناشی از طمع و ترس، رها می‌شود.

و خلاصه حمد و سپاس، شناخت نعمت و خرسندی از منعم است. پس آن‌که دلش حمد و سپاسش را تصدیق نکند، و قلبش ناراضیِ ناشکر باشد، حمد و سپاس زبانی‌اش از شاخه‌های نفاق است.

بر زبان الحمد و اکراه از درون               از زبان تلبیس باشد با فسون

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۵