تعریف‌های مختلفی برای غیبت کردند. غیبت این است که انسان پشت سر مؤمنی چیزی بگوید که اگر او بشنود ناراحت بشود. «ذِکْرُکَ أَخَاکَ بِمَا یَکْرَهُهُ»[۱] چیزی در مورد برادر مؤمن خود بگویی که برای او خوشایند نیست، این را دوست ندارد. اگر بشنود دوست ندارد. این می‌شود غیبت. اگر آن چیزی که شما می‌گویید در آن باشد و شما می‌گویید، این می‌شود غیبت. اگر نبوده است، نسبت بی‌جهت دادید، می‌شود بهتان. هر دو از گناهان کبیره است. این‌که بعضی‌ها ‌شروع می‌کنند علیه کسی حرف بزنند؛ می‌گویند: آقا غیبت نکن. می‌گوید: نه، این را پیش خود او هم می‌گویم. عجب! عذر بدتر از گناه به این می‌گویند. واقعاً عذر بدتر از گناه است. خوب پیش خود او بگویی، عناوین دیگر گناه را هم دارد. ایذاء مؤمن می‌کنی، ظلم می‌کنی، تحقیر می‌کنی. چوب می‌خوری. هم پیش خود او حق نداری یک کسی را خجل بکنی، یک کسی را سرافکنده بکنی، هم پشت سر او حق نداری. برای کسی کسری درست بکنی، بی‌آبرویی درست بکنی.

[۱]– الأمالی (للطوسی)، ص ۵۳۷٫