سؤال:آیا تذکّر دادن به فرزندان برای اینکه نماز بخوانند جایز است یا این که باید بگذاریم هرگونه که خودشان دوست دارند رفتار کنند؟ آیا تشویق و تنبیه و تکریم در این زمینه جایگاهی دارد یا نه؟

جواب:

اگر تذکّر دادن درباره خواندن نماز زیاد شود، ممکن است آسیب رسان باشد؛ لذا در نماز خواندن باید بچّه ها را به نماز خواندن ترغیب کنیم و “ترغیب“یعنی همان چیزی که در قرآن آمده است: “ اقیموا”[۱].

به پا داشتن نماز یعنی این که افراد را ترغیب کنید که به سمت نماز بروند. اصل ترغیب یک اصل مهم در تربیت است. اگر من به عنوان مثال، به فرزندم بگویم: اتاق تو نامرتب است؛ برو اتاقت را مرتب کن! این کار تذکّر دادن و امر و نهی کردن است. امّا وقتی می‌گوییم: الان من و دختر خوبم با هم می‌رویم و اتاقش را مرتّب می‌کنیم؛ این ترغیب است. در واقع در اینجا من تذکّر نداده ام و امر و نهی نکرده ام؛ بلکه فقط موجی را ایجاد کردم، برای این که کار اتفاق بیافتد.

در بحث نماز هم این مطلب صادق است. پدر و مادر باید اصطلاحاً قلق فرزند خود را به دست آورند و به وسیله آن او را ترغیب کنند که نمازش را بخواند. همین ترغیب کردن باعث می‌شود که این کار اتّفاق بیافتد؛ بدون این که به او تذکّری بدهیم که بخواهد مقاومت کند، به سمت نماز می‌رود.

[۱] _البقره؛۴۳_ نماز را به پا دارید