بعد از رحلت نبی اکرم (ص) تنها اتفاقی که افتاد این بود که در یک قدم گفتند: حسبنا کتاب الله؛ یعنی تلاش کردند دین را از کلمه ولایت جدا و خالی کنند. اگر این کلمه از دین جدا شد می‌‏توان دین را تحریف کرد و به نفع دستگاه نفاق تفسیر نمود؛ این اتفاق در تاریخ افتاد.  خدای متعال در غدیر، دستور خود را به حضرت ابلاغ کرده و ایشان نیز با یک تصرف عظیم تاریخی این دستور را اجرا کردند. حضرت این کار را به گونه‌‏ای تدبیر کردند که در ناباوری دشمنان انجام شد؛ یعنی کاملاً شرایط نشان می‌‏دهد که آنها هرگز تصور نمی‌‏کردند که حضرت چنین اقدامی می‌‏کنند؛ لذا به حضرت خطاب می‏‌شود: «یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ».  یک جریان خطرناک به واسطه فضایی که ایجاد کرده بود تصور می‌‏کرد که تحقق این کار غیرممکن است. حضرت هم نگران آن فضا بودند به همین دلیل در یک تصرف غیرمترقبه و پیش‌‏بینی نشده این امر را عملی کردند و با مدیریت خود جریان مخالف را در مقابل یک عمل انجام شده قرار دادند. این تصرف حضرت، مبدأ بقاء کلمه توحید در عالم است. پس از تحقق این امر در واقع امیرالمومنین (ع) عهده‌‏دار خلافت نبی اکرم (ص) در امت تاریخی ایشان می‏‌شوند؛ خلافت رسول الله قرارداد و لفظ نیست بلکه مقام است. امیرالمؤمنین (ع) باید بتواند شئون نبی اکرم (ص) را در امت جاری کنند؛ ایشان قائمه امت رسول‏‌اند و باید رکن و محور اقامه امت و محور اقامه دین در جامعه باشند. بنابراین آن اتفاق عظیم این بود که خلفاء معصوم مأمور شدند تا در امت تاریخی نبی اکرم (ص) خلافت کنند و دین نبی اکرم (ص) را اقامه و اظهار نمایند.  این خلافت در نهایت در عصر ظهور تجلی می‌‏یابد؛ به عبارت دیگر دین نبی اکرم (ص) به واسطه امام زمان (عج) در عالم متجلی می‌‏شود.