فرمود: «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ»[۱]… معلوم می‌شود ظلم باعث می‌شود که انسان خدای متعال را گُم کند، و وقتی خدای متعال را گُم کرد خود را گُم می‌کند، قرآن کریم می‌فرماید: این‌هایی که گرفتارِ ظلم شده‌اند اگر به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم مراجه می‌کردند «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ» اگر نزدِ تو می‌آمدند «فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ» و نزدِ طبیب استغفار می‌کردند، خوددرمانی نمی‌کردند، مراجعه‌ی به طبیب از اصولِ عقلی و شرعیِ ماست، هم در بُعدِ درمان، هم در بُعدِ پیشگیری و بهداشت.
اگر کسی به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام وصل باشد، خودِ این موضوع «پیشگیری» است، نمی‌گذارند انسان آلوده بشود و هوای انسان را دارند، و اگر انسان در اثرِ قطعِ ارتباط با امام زمان ارواحنا فداه و اهل بیت علیهم السلام گرفتارِ دامِ شیطان شد باز هم راهِ علاج مراجعه‌ی به طبیب است، حال که گرفتار شد باید برود تا طبیب برای او نسخه بپیچد، «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ…» نمی‌گوید خدای متعال این‌ها را می‌بخشد، می‌گوید: «لَوَجَدُوا اللَّهَ»، معلوم می‌شود که خدای متعال را گُم کرده بوده است، ولی حال که نزدِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رفت حتماً خدای متعال را پیدا می‌کند، ولی خدای متعال را با کدام محضر پیدا می‌کند؟ با حضرت «رئوف» و با حضرت «رحیم» آشنا می‌شود و در دامانِ او قرار می‌گیرد، «لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا» خدای متعال را تواب می‌یابد، یعنی اگر تمامِ گناهانِ عالَم به دوشِ او باشد توبه‌پذیریِ خدای متعال آنقدر بالاست که اصلاً حد ندارد، هر اندازه که گناه کردی برو و خودت را به پای شجره‌ی نبوّت و خلیفه اللهی بینداز، مانندِ قاذوراتی است که به پای درختِ میوه ریخته می‌شود، در این صورت هویّتِ تو تغییر پیدا می‌کند، آن قاذورات کثیف و نفرت‌انگیز است ولی وقتی پای درخت ریخته شد و درخت او را جذب کرد به میوه‌های شیرین و جذّاب و خوش منظره تبدیل می‌شود، ما که کمتر از قاذورات نیستیم، وجودِ نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم که کمتر از درخت‌های ظاهری نیستند، «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کَلِمَهً طَیِّبَهً کَشَجَرَهٍ طَیِّبَهٍ»[۲]، خودت را وصل کن، اگر قطره‌ی آلوده هستی چرا خودت را به دامانِ دریا نمی‌سپاری که محو در دریا بشوی و خاصّیتِ دریا پیدا کنی؟ «لَوَجَدُوا اللَّهَ»، به هستیِ لایتناهی وصل می‌شوی و می‌یابی که لایتناهی تو را در آغوش گرفته است، هرچه بودی، هر که بودی فناء فی الله پیدا می‌کنی، بقاء فی الله پیدا می‌کنی، نور می‌شوی و به هر کجا هم که بروی آنجا نورانیّت ایجاد می‌کنی، دیگر رنگِ خدای متعال می‌گیری، کسی که خدای متعال را پیدا کند رنگِ خدای متعال را می‌گیرد، صفاتِ الهی در وجودِ او نهادینه می‌شود. او همیشه کریم است، ذوالجلال و الاکرام، خدای متعال با اینکه جلال دارد اکرام هم دارد، انسان هم همینطور می‌شود، صاحبِ جلال می‌شود، صاحبِ اکرام می‌شود، همه را موردِ نوازش قرار می‌دهد، کَرَمِ او به همه می‌رسد، اینطور می‌شود، «لَوَجَدُوا اللَّهَ»، خدای متعال را پیدا می‌کند.
[۱] سوره مبارکه نساء، آیه ۶۴ (وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا)
[۲] سوره مبارکه ابراهیم، آیه ۲۴ (أَلَمْ تَرَ کَیْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا کَلِمَهً طَیِّبَهً کَشَجَرَهٍ طَیِّبَهٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِی السَّمَاءِ)
پاسخ دهید