«عشق» برکات و اسراری دارد، یکی از آن‌ها این است که عاشق هیچگاه مأیوس نمی‌شود، هر طالبی که گرفتارِ یأس بشود معلوم می‌شود که واقعاً عشق ندارد، انسان هر قدمی که در راهِ محبّت به سوی محبوب برمی‌دارد، خودِ این قدم‌ها «وصال» است، پیروزی و موفقیّت است، «عشق» شکست ندارد، به شرطِ اینکه عشق واقعی باشد.

می‌گویند مرحوم شیخ رجبعلی خیّاط گفته بود که هر کلنگی که فرهاد به آن کوه می‌زد (شیرین گفته بود باید این کوه را بِکَنی تا به وصالِ من برسی)، بهمراهِ هر کلنگ زدنی به یادِ شیرین بود. طلبه باید اینطور باشد، هر «بسم الله» که می‌گوید، هر ورقی که می‌زند به یادِ مولای خود امام زمان ارواحنا فداه باشد و حبّ خدای متعال… «إِنَّ اَللَّهَ یُحِبُّ بُغَاهَ اَلْعِلْمِ»[۱]، واقعاً مدالی بالاتر از این نیست، خدای متعال عاشقِ طلبه است، «إِنَّ اَللَّهَ یُحِبُّ بُغَاهَ اَلْعِلْمِ».

[۱] الکافی، جلد ۱، صفحه ۳۰ (أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ أَبِی اَلْحُسَیْنِ اَلْفَارِسِیِّ عَنْ عَبْدِ اَلرَّحْمَنِ بْنِ زَیْدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِیضَهٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ أَلاَ إِنَّ اَللَّهَ یُحِبُّ بُغَاهَ اَلْعِلْمِ .)