طبری شیعی با سند خویش از حارث بن وکیده نقل می‌کند که می‌گوید:
من در میان کسانی بودم که سر حسین (ع) را می‌بردند. شنیدم که سوره‌ی کهف می‌خواند. در خودم شک کردم که آیا من صدای ابا عبدالله را می‌شنوم؟ که شنیدم به من گفت: ای پسر وکیده! آیا نمی‌دانی که ما امامان زنده‌ایم و نزد پروردگارمان روزی می‌خوریم؟ پیش خود گفتم: سر او را می‌ربایم. به من گفت: ای پسر وکیده! نمی‌توانی چنین کنی. این‌که خونم را ریختند، نزد خدا بزرگتر از گرداندن سر من است. واگذارشان، «به زودی خواهند دانست، آن‌گاه که زنجیرها بر گردن‌هایشان خواهد بود و به سوی دوزخ می‌برندشان.»
قال الطّبریّ الإمامی:
وَ أَخْبَرَنِی أَبُو الْحُسَیْنِ مُحَمَّدُ بْنُ هَارُونَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ أَبِی عَلِیٍّ مُحَمَّدِ ابْنِ هَمَّامٍ، قَالَ: أَخْبَرَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِکٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحُسَیْنِ الْهَاشِمِیُّ قَدِمَ عَلَیْنَا مِنْ مِصْرَ، قَالَ: حَدَّثَنِی الْقَاسِمُ بْنُ مَنْصُورٍ الْهَمْدَانِیُّ بِدِمَشْقَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ التَّمِیمِیِّ، عَنْ سَعْدِ بْنِ أَبِی طَیْرَانَ، عَنِ الْحَارِثِ بْنِ وَکِیدَهَ، قَالَ: کُنْتُ فِیمَنْ حَمَلَ رَأْسَ الْحُسَیْنِ، فَسَمِعْتُهُ یَقْرَأُ سُورَهَ الْکَهْفِ، فَجَعَلْتُ أَشُکُّ فِی نَفْسِی وَ أَنَا أَسْمَعُ نَغْمَهَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ، فَقَالَ لِی: یَا بْنَ وَکِیدَهَ، أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّا مَعْشَرَ الْأَئِمَّهِ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّنَا نُرْزَقُ؟ قَالَ: فَقُلْتُ فِی نَفْسِی: أَسْرِقُ رَأْسَهُ، فَنَادَى: یَا بْنَ وَکِیدَهَ، لَیْسَ لَکَ إِلَى ذَاکَ سَبِیلٌ، سَفْکُهُمْ دَمِی أَعْظَمُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ تَسْیِیرِهِمْ رَأْسِی، فَذَرْهُمْ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ، إِذْ الْأَغْلَالُ فِی أَعْنَاقِهِمْ وَ السَّلَاسِلُ یُسْحَبُونَ.»[۱]
[۱]– دلائل الامامه: ۱۸۸ ح ۱۰۸، مدینه المعاجز ۳: ۴۲۶ ح ۹۷۹، الدّمعه السّابکه ۵: ۵۳، موسوعهه کلمات الامام الحسین (ع): ۵۲۲٫
پاسخ دهید