حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه دو رمز به «عنوان بصری» دادند و بعد هم فرمودند که به دنبالِ دیگران برو. حضرت خواستند او را بیچاره کنند، تا زمانی که بیچاره نباشد… تا زمانی که انسان افتاده نباشد دستِ انسان را نمی‌گیرند، وقتی که من «من» هستم و خیلی هم گردن‌کلفت هستم و روی پای خودم هستم و تازه به دیگران هم می‌گویم که من را دارید، برای چه به دادِ من برسند؟ من که نیازی ندارم! حضرت خواستند که یک تلنگری بزنند تا بیفتد، اگر افتاده بود آن وقت دستِ او را بگیرند و او را بلند کنند، اگر افتادگی نیاموخته است و افتاده نیست، حضرت به انسان‌های سرپا کاری ندارند، یعنی آن‌ها کاری به حضرت ندارند، نمی‌دانند که خودشان را بی‌نیاز می‌دانند. حضرت فرمودند که برو، ولی رمز را دادند و بعد فرمودند که برو، او هم رفت و خانه‌نشین شد و هجران او را در به در کرد و دید نه به سابقه‌ی خود، نه به وضعِ خود، هیچ چیزی ندارد که ببرد و بگوید که به این دلیل مرا قبول کنید، به سراغِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم رفت؛ می‌گوید رفتم و در روضه‌ی منوّره نماز خواندم.