أَ فِی اللَّهِ شَکٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ. خدا که هستی مطلق و موجود ابدی و وجود بدیهی کلّ است، در آن شک توان کرد؟! هرگز نتوان کرد! و [عقل] اقرار به هر موجودی کند، به حقیقت اقرار به خداست؛ زیرا هستیِ کلّ و احاطه‌ی به کلّ و محقِّق کلّ است؛ منتهای امر از بس نامتناهی و فوق نامتناهی است، عقول و قوای ادراکی –که به وجدان به اصل وجودش تصدیق می‌کند- از درک کُنه و حقیقتش عاجز شده و منتهای معرفت خود را، عجز از معرفت او می‌داند.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۷۳