قرآن کریم به مؤمنین دستور می‌دهد که «کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ»[۱]، مسلّماً بودنِ با صادقین «صداقت» می‌خواهد. شهید سلیمانی رحمه الله تعالی علیه که حضرت آقا به نورِ الهی منوّر هستند، حضرت آقا خدا را دیده است، آقای بهجت فرموده بودند که نگاه کردم و دیدم که راست می‌گوید و خدا را دیده است، اگر چشمِ دلِ کسی باز باشد و جانان را ببیند، حرف‌های او هم از آنجاست، حرف‌های اینجایی نیست، حرف‌های آنجایی است، حضرت آقا در مورد شهید سلیمانی عبارتِ «مکتب شهید سلیمانی» را فرمودند، ایشان بعنوانِ یک شخص نیستند، بعنوانِ یک جریانِ عرفانی هستند، یک جریانِ جهادی هستند، یک جریانِ بندگی هستند.

شهید سلیمانی رحمه الله تعالی علیه فرمودند که کسی شهید می‌شود که قبلاً شهید باشد، تا زمانی که کسی شهید نباشد شهید نمی‌شود. دیروز در این کتاب «هفتاد سال عبادت» که وصیّتنامه‌های شهدا را جمع کرده است، این وصیّتنامه‌ی شهید باغانی را… پسرِ همین آقای باغانی که جزوِ شهدای حزب بودند و شهید زنده است و آنجا بود و خدای متعال ایشان را نگه داشت و الآن به سبزوار رفته است، حضرت آقا فرمودند: من مکرر این وصیّتنامه را خوانده‌ام و هر مرتبه مطلبِ جدیدی از آن برداشت کرده‌ام. ایشان هم در وصیّتنامه‌ی خویش دارند که کسی شهید می‌شود که قبلاً شاهد باشد. «کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ»، معیّت با صادقین «صداقت به تمام معنا» می‌خواهد، انسان هیچ کجا تزویر و ریائی… آن جمله‌ای را که حضرت آقا در خراسان رضوی فرمودند که، گفته بود تو چنین و چنان هستی، گفته بود: هر چه گویی هستم، اما آیا تو هرآنچه می‌گویی هستی؟

سعی کنیم باطنِ ما بهتر از ظاهرِ ما باشد، پنهانِ خود را اصلاح کنیم، «مَنْ أَصْلَحَ سَرِیرَتَهُ أَصْلَحَ اَللَّهُ عَلاَنِیَتَهُ»[۲]، اگر کسی باطنِ خود را درست کند… واقعاً بینِ خود و خدا دو رکعت نمازتان نمره دارد؟ آیا امام زمان ارواحنا فداه یک نماز از ما به محضرِ خدای متعال تقدیم داشته‌اند؟ حضرت باید کارنامه‌های ما را امضاء کنند دیگر، آیا یک نماز از ما امضاء شده است؟ ما به چیزِ خودمان مغرور باشیم؟ به چه چیزِ خودمان دل خوش کنیم؟ باید خیلی کوچکی کنیم، باید خیلی التماس کنیم، باید حواسِ ما خیلی جمع باشد، یک چلّه بگذرد و ما مطمئن باشیم که هیچ گناهِ جوارحی نداشته‌ایم، حال جوانح طول می‌کشد که ما بخواهیم بر جوانحِ خودمان مسلّط بشویم، ولی با این زبانِ خودمان یک غیبت نکرده باشیم، یک نیش زبانی به کسی نزده باشیم، یک دروغی ولو شوخی نگفته باشیم. حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه فرمودند: کسی که دروغ را جدّی و شوخی ترک نکند طعم ایمان را نمی‌چشد، به شوخی هم دروغ نگفته باشیم.

اگر ما یک سال توانستیم اینطور طلبگی کنیم آن وقت باید توقع داشته باشیم که حضرت یک علامتی به ما بدهند، یک چراغ سبزی به ما نشان بدهند که

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند               که تو در برون چه کردی که درونِ خانه آیی؟

حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه خواستند این موضوع را به «عنوان بصری» بفهمانند، تا زمانی که آن آمادگیِ باطنی نباشد بودنِ با ما جایز نیست، وقتِ ما برای خدای متعال است، ما که نباید کالای الهی را برای مادّیاتِ شما مصرف کنیم، باید اهلیّت داشته باشید، باید ظرفیت نشان بدهید، باید عطش داشته باشید تا با ما باشید، «کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ».

[۱] سوره مبارکه توبه، آیه ۱۱۹ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَکُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ)

[۲] الکافی، جلد ۸، صفحه ۳۰۷ (عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنِ اَلنَّوْفَلِیِّ عَنِ اَلسَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ قَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ : کَانَتِ اَلْفُقَهَاءُ وَ اَلْعُلَمَاءُ إِذَا کَتَبَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ کَتَبُوا بِثَلاَثَهٍ لَیْسَ مَعَهُنَّ رَابِعَهٌ مَنْ کَانَتْ هِمَّتُهُ آخِرَتَهُ کَفَاهُ اَللَّهُ هَمَّهُ مِنَ اَلدُّنْیَا وَ مَنْ أَصْلَحَ سَرِیرَتَهُ أَصْلَحَ اَللَّهُ عَلاَنِیَتَهُ وَ مَنْ أَصْلَحَ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَصْلَحَ اَللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اَلنَّاس ِ .)