گاهی این مناجات منظوم حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را مرور کنید و از بر کنید، خیلی زیبا و دلنشین است، همه‌ی مناجات‌های حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه زیباست… «إِلٰهِى لَئِنْ عَذَّبْتَنِى أَلْفَ حِجَّهٍ فَحَبْلُ رَجَائِى مِنْکَ لَایَتَقَطَّعُ»[۱]، خدایا! اگر هزار سال من در فراقِ تو باشم و اجازه‌ی وصال نداشته باشم، هرگز ناامید نمی‌شوم، حبلِ رجاء من قطع نمی‌شود، سیمِ امیدِ من قطع نمی‌شود، باز هم می‌گویم بالاخره… وظیفه‌ی ما توبه و دعا و سؤال و درخواست و تقاضاست، وظیفه‌ی ما رفت و آمدِ در این کوچه‌هاست، از کوی اهل بیت علیهم السلام به کوی دیگری نروید، از درِ این خانه به درِ دیگری مراجعه نکنید، اگر در باز نشد همینجا سر به آستان بگذارید، جای دیگر خبری نیست، این باب بابِ رحمت است، ابوابِ دیگر اینطور نیست.

اگر در شما صداقت دیدند یا شما را راضی می‌کنند که در این انتظار عشق کنید، چون خودِ این «انتظار» خیلی مهم است، «إِنَّ مَعَ العُسرِ یُسرًا»[۲]، این قبل از وصال است، خودِ «انتظار» عُسر است، سخت است، «انتظار» یک نوع جان کندن و جان دادن است، روحِ انسان در حالِ خارج شدن است اما عزیزِ او نمی‌آید، یا در به روی او باز نمی‌کند، یا جوابِ او را نمی‌دهد. خودِ اینکه انسان برای معشوق و دلبرِ خود پشتِ دربِ رحمتِ او ایستاده است و دل نمی‌کند، حتّی وقتی درب باز نمی‌شود، وقتی اجازه داده‌اند ما پشتِ دربِ بسته هم بیاییم برای ما افتخار است، لذا باید همانجا جلوس کرد و دل را به همانجا گره زد و نباید از آنجا به جای دیگر رفت، این «وفا» است، این «صداقت» است. «مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ»[۳]، خدای متعال یک دل به ما داده است، ما یک دلبر داریم، چند دلبر نداریم، دلبرِ ما خدای متعال است، ولی ابواب‌الرحمن «اهل بیت علیهم السلام» هستند، این دربِ رحمتِ خدای متعال است که ما پشتِ این درب قرار گرفته‌ایم، باب الله است، جای دیگر که خبری نیست. لذا نازِ این بزرگواران را کشیدن، برای این بزرگواران کوچکی کردن، منّتِ این بزرگواران را کشیدن «سربلندی و آقایی» است، و طلبه نباید این گدایی را با پادشاهیِ جاهای دیگر عوض کند.

[۱] مناجات منظوم حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه

[۲] سوره مبارکه شرح، آیه ۶

[۳] سوره مبارکه احزاب، آیه ۴ (مَا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ ۚ وَمَا جَعَلَ أَزْوَاجَکُمُ اللَّائِی تُظَاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهَاتِکُمْ ۚ وَمَا جَعَلَ أَدْعِیَاءَکُمْ أَبْنَاءَکُمْ ۚ ذَٰلِکُمْ قَوْلُکُمْ بِأَفْوَاهِکُمْ ۖ وَاللَّهُ یَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ یَهْدِی السَّبِیلَ)