مرد سیاه پوستى در بغداد نوکر آقایى بود، به نجف نزد اساتید اخلاق آن  جا رفت. وقتى برگشت یا وقتى که شخصى او را ملاقات کرد، به او گفت: از آقایان نجف چه دیدى و آن  ها چه داشتند که ما را ترک کردى؟ گفت: در میان آن  ها کسانى هستند که اگر عقرب را روى دستشان بگذارى، آن  ها را نمى  گزد. گفت اگر در دست تو بگذاریم اثر نمى  کند؟ گفت: شاید. آن  گاه دستور داد عقرب هفت دنده  ى قهوه  اى یا سیاهى را آوردند و روى دست نوکر سیاه گذاشتند، عقرب مکرّر روى دست او بالا و پایین رفت و آمد، و هیچ در او اثر نکرد.

کرامات انسان از این ها بالاتر است. قرآن از زبان حضرت عیسى ـ علیه  السّلام ـ مى  فرماید:«وَأُبْرِئُ الاْءَکْمَهَ وَالاْءَبْرَصَ وَأُحْىِ الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ»سوره  ى آل عمران، آیه  ى ۴۹٫

نابینا و شخص مبتلا به پیسى را بهبودى مى  بخشم و مردگان را به اذن خدا زنده مى  کنم.و نیز مى  فرماید:«وَأُنَبِّئُکُم بِمَا تَأْکُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِى بُیُوتِکُمْ»همان.

شما را از آن چه مى  خورید و در خانه  هایتان اندوخته مى  کنید مطّلع مى  سازم.همه  ى این ها به اذن اللّه   است.خدا مى  داند که آثار و منافع وجودى انسان تا چه حدّ است. خدا کند گرمى باطنى و انس باطنى به قرآن و دین و مقدّمات و لوازم دیندارى داشته باشیم، و کتاب و عترت ما را کافى باشد تا حقّانیّت دین نزد ما یقینى گردد، هم خودمان یقین داشته باشیم، و هم قابلیّت داشته باشیم که دیگران را از اهل یقین کنیم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد