- ثقلین - http://thaqalain.ir -
ای نفس بیحیای نویسنده! و ای بینوا شنونده! اگر قطع به این عوالم داری، کو اثرش؟! چرا آرامی؟! چرا بر سر کوهها نمیروی؟! چرا به بیابانها فرار نمیکنی؟! چرا ورد شب و روزت: «وا حَسرتا علی ما فَرَّطتُ فی جَنبِ الله» نیست؟!
بلکه اگر مظنّه ]گمان[ هم دارای چرا از غصّه نمیمیری؟!بلکه اگر احتمالش هم میدهی، باید این احتمال، عیش تو را منغَّص کند و لذّتت را از اعراض این دنیای دنیّهی فانیه قطع کند! بگو: واحَسرتاه، واحَسرتاه، واحَسرتاه…
بلی، ایمان ضعیف است که هست؛ ولی قلوب هم از محبّت دنیا مریض شده؛ و الّا اگر ایمان نشد، شکّ هم کافی است؛ احتمال هم کافی است.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۵۷
(۶۹) قدم اوّل
باری بعد از اینکه مقصود معیّن شد، آن وقت دامن همّت به کمر بزند و بگوید:
دست از طلب ندارم تا کام من برآید یا جان رسد به جانان یا جان ز تن درآید
توبهی صحیحی از گذشتهها بکند. و توبه را مراتبی هست به حسب مراتب تائبین.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۵۷
Article printed from ثقلین: http://thaqalain.ir
URL to article: http://thaqalain.ir/%d8%a7%da%af%d8%b1-%d8%a7%db%8c%d9%85%d8%a7%d9%86-%d9%86%d8%b4%d8%af%d8%8c-%d8%b4%da%a9%d9%91-%d9%87%d9%85-%da%a9%d8%a7%d9%81%db%8c-%d8%a7%d8%b3%d8%aa/
Click here to print.
تمامی حقوق برای وبسایت ثقلین محفوظ است.