ابن شهر آشوب از انس بن مالک روایت کرده است که:

از مادرم درباره‌ی صفات و ویژگی‌های حضرت فاطمه (ع) پرسیدم، او پاسخ داد: فاطمه (ع) همانند ماه شب چهارده، یا خورشید در ابر فرو رفته و یا از ابر بیرون آمده، مشاهده می‌گشت و سپید و روشن با پوستی نرم و لطیف بود.

و اربلی از قول شاعر چنین نقل کرده است:

از نور چهره و رخسارش خورشید شرمسار در پس شفق فرو می‌رفت

و از اندام زیبایش، گل از روی حیا و آزرم، با برگهایش چهره می‌پوشاند.

روی ابن شهر آشوب:

أَنَسُ بْنُ مَالِکٍ قَالَ سَأَلْتُ أُمِّی عَنْ صِفَهِ فَاطِمَهَ ع فَقَالَتْ کَانَتْ کَأَنَّهَا الْقَمَرُ لَیْلَهَ الْبَدْرِ أَوِ الشَّمْسُ کُفِرَتْ غَمَاماً أَوْ خَرَجَتْ مِنَ السَّحَابِ وَ کَانَتْ بَیْضَاءَ بَضَّهً.[۱]

          خجلاً من نور بهجتها             تتوارى الشّمس بالشّفق‏

         و حیاءً من شمائلها                       یتغطّى الغصن بالورق[۲]

[۱] ـ المناقب ۳: ۳۵۶، دلائل الإمامه: ۱۵۰ ح ۶۳ روی مضمونه مسنداً، البحار ۴۳: ۶ ح ۷ عن المناقب.

[۲] ـ کشف الغمه ۱: ۴۶۴، رواه عن بعض الوعاظ انّه عندما ذکر فاطمه علیها السلام… استخفّه الطرب فانشد: