حدیث شریف «عنوان بصری» که در قسمتِ آخرِ جلد اول کتاب بحارالانوار آمده است و شهید رضوان الله تعالی علیه این حدیث را از شیخ بهایی اعلی الله مقامه الشّریف نقل می‌کند، این حدیث اینقدر نورانی و محکم و دلنشین است که نیازی به بررسی سند ندارد، خودِ متن نشان می‌دهد که این کلمات بجز از دو لبِ مبارکِ صاحب ولایتِ مطلقه و دریای عصمت و طهارت صادر نمی‌شود. از این جهت علمای ما، فقهای اهل باطنِ ما مانند مرحوم آیت الحق علامه آمیرزا علی آقای قاضی رضوان الله تعالی علیه این مطلب را به شاگردانِ خویش توصیه فرموده بودند، به آقازاده‌های خویش می‌فرمودند که این حدیث را با خط خوش بنویسند، و بعضی از بزرگانِ ما این حدیث را در جیبِ خود و بعضی دیگر در عمامه‌ی خود می‌گذاشتند، این حدیث را برای جلای جان و صفای قلب خود مرور می‌کردند و توشه‌هایی برای باطنِ خویش ذخیره می‌کردند. در این حدیث شریف که کلمه به کلمه‌ی آن گنج است و اهل می‌خواهد که آن را اکتشاف کند و این دُرها و جواهرات را استخراج کند و از این‌ها بعنوانِ نسخه‌ی شفاءبخش در زندگی استفاده کند و سرمایه‌ی دنیا و آخرتِ او باشد.