شیخ مفید گوید:

آن شب را که شب شنبه بیست و هفتم رجب سال ۶۰ هجری بود، امام حسین (ع) در خانه‌اش ماند. ولید هم به نامه‌نگاری به پسر زبیر درباره‌ی بیعت و امتناع او از بیعت با یزید مشغول بود. پسر زبیر همان شب از مدینه به سوی مکّه رفت. صبح که شد، ولید سواره‌هایی را از هواداران بنی امیّه که ۸۰ نفر بودند در پی او فرستاد، امّا به او نرسیدند و برگشتند. آخر روز شنبه، مردانی را نزد حسین (ع) فرستاد تا بیاید و به سود یزید بن معاویه با ولید بیعت کند. حسین (ع) به آنان فرمود: بگذارید صبح شود تا ببینید و ببینیم چه می‌شود. آن شب دست از او کشیدند و اصرار نکردند.

قال شیخ المفید:

 فَأَقَامَ الْحُسَیْنُ (ع) فِی مَنْزِلِهِ تِلْکَ اللَّیْلَهَ وَ هِیَ لَیْلَهُ السَّبْتِ لِثَلَاثٍ بَقِینَ مِنْ رَجَبٍ سَنَهَ سِتِّینَ مِنَ الْهِجْرَهِ وَ اشْتَغَلَ الْوَلِیدُ بْنُ عُتْبَهَ بِمُرَاسَلَهِ ابْنِ الزُّبَیْرِ فِی الْبَیْعَهِ لِیَزِیدَ وَ امْتِنَاعِهِ عَلَیْهِمْ وَ خَرَجَ ابْنُ الزُّبَیْرِ مِنْ لَیْلَتِهِ عَنِ الْمَدِینَهِ مُتَوَجِّهاً إِلَى مَکَّهَ فَلَمَّا أَصْبَحَ الْوَلِیدُ سَرَّحَ فِی أَثَرِهِ الرِّجَالَ فَبَعَثَ رَاکِباً مِنْ مَوَالِی بَنِی أُمَیَّهَ فِی ثَمَانِینَ رَاکِباً فَطَلَبُوهُ وَ لَمْ یُدْرِکُوهُ فَرَجَعُوا فَلَمَّا کَانَ آخِرُ نَهَارِ یَوْمِ السَّبْتِ بَعَثَ الرِّجَالَ إِلَى الْحُسَیْنِ (ع) لِیَحْضُرَ فَیُبَایِعَ الْوَلِیدَ لِیَزِیدَ بْنِ مُعَاوِیَهَ فَقَالَ لَهُمُ الْحُسَیْنُ (ع) أَصْبِحُوا ثُمَّ تَرَوْنَ وَ نَرَى فَکَفُّوا تِلْکَ اللَّیْلَهَ عَنْهُ وَ لَمْ یُلِحُّوا عَلَیْهِ.[۱]

[۱]– الارشاد: ۲۰۱، تاریخ الطبری ۳: ۲۷۱، البحار ۴۴: ۳۲۶، العوالم ۱۷: ۱۷۶، اعیان الشیعه ۱: ۵۸۸، وقعه الطف: ۸۳٫