ترجمه اشعاری را که در پرسش مطرح کردید بدین شرح است.

۱ – چون امام صادق (ع) وفات یافت و به سوى قبرستان بقیع برده شد، ابو هریره عجلى این ابیات را سرود:

أَقُولُ وَ قَدْ رَاحُوا بِهِ یَحْمِلُونَهُ

عَلَى کَاهِلٍ مِنْ حَامِلِیهِ وَ عَاتِقٍ‏

مى‏گویم و حال آن که بر دوش هاى کسانى که او را گرفته بودند او را مى‏بردند.

أَ تَدْرُونَ مَا ذَا تَحْمِلُونَ إِلَى الثَّرَى

ثَبِیراً ثَوَى مِنْ رَأْسِ عَلْیَاءَ شَاهِقٍ

آیا مى‏دانید چه چیزى را به سوى خاک مى‏برید ! کسی که جایگاهش بر بالای قله بسیار بلند است.

غَدَاهَ حَثَا الْحَاثُونَ فَوْقَ ضَرِیحِهِ

تُرَاباً وَ أَوْلَى کَانَ فَوْقَ الْمَفَارِقِ‏[۱]

صبحگاهى خاک پاشندگان بر بالاى ضریحش خاک ریزند در حالى که بهتر آن است که خاک بر سر ریزند.

۲ – شوف العروس از دامغانى نقل می کند که عبد اللَّه بن مبارک به حضرت صادق (ع) رسیده این شعر را سرود:

أنت یا جعفر فوق

المدح و المدح عناء

تو ای جعفر برتر و بالاتر از مدح و ستایشی، بلکه مدح در مقابل تو چیز کوچکی است.

إنما الأشراف أرض

و لهم أنت سماء

بزرگان در مقابل تو به منزله زمین هستند و تو برای آنان آسمانی.

جاز حد المدح من

قد ولدته الأنبیاء

چگونه می شود کسی را مدح نمود که پیامبر زاده است.

الله أظهر دینه و أعزه بمحمد

و الله أکرم بالخلافه جعفر بن محمد[۲]

خداوند دینش را آشکار نمود و آن را به وسیله محمد (ص)، عزیز نمود و خلافت را به وسیله جعفر بن محمد (ع) کرامت بخشید.

منبع: اسلام کوئست

[۱] مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج‏۴۷، ص: ۳۳۳، اسلامیه، تهران.

[۲] مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج ‏۴۷، ص ۲۶، اسلامیه، تهران.