- ثقلین - http://thaqalain.ir -
هنگامی که عارف به دیدهی باطن، آفتاب وجود حق و اشراق اعظمِ تامّ فوق التّمامِ الهی را دید، و آن نور اَقهرِ اَنور اَشدِّ فوق نامتناهی را به چشم قلب مشاهده کرد، دیگر انوار ضعیف وجود خود و وجودات ظلّیِ فقری عالَم، از نظر به کلّی ناپدید گردد؛ و در مقابل آن خورشید اعظم اتمّ انورِ فوقِ حدّ و نهایت، شمع وجود محدود خلق و انیّت خود را خاموش سازد.
نظری که دید در خود به صفای دل خدا را به خدا دگر نبیند نه خود و نه کدخدا را
بگشای چشم حیرت که جمال یار بینی که بسوخت برق غیرت پر عقل و هوش ما را
به چراغ عقل کم جوی ز بینشان نشانی بر آفتاب تابان چه بها بود سها را
رخ یار لن ترانی ز هزار پرده بینی
بزدایی ار ز آیینهی دل تو ما سوی را
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۰۹
Article printed from ثقلین: http://thaqalain.ir
URL to article: http://thaqalain.ir/%d8%a7%d8%b4%d8%b1%d8%a7%d9%82-%d9%86%d9%88%d8%b1-%d8%ad%d8%b6%d8%b1%d8%aa-%d8%ad%d9%82%d9%91/
Click here to print.
تمامی حقوق برای وبسایت ثقلین محفوظ است.