سیّد بن طاووس گوید:
اسرا آنان را قسم دادند که ایشان را از کنار قتله‌گاه امام حسین ببرند. چون چشم زنان به کشته‌ها افتاد، شیون کردند و به چهره‌ی خود زدند. گوید: هرگز فراموش نمی‌کنیم زینب دختر علی را که بر حسین (ع) می‌گریست و با صدایی غم‌آلود و دل پر اندوه می‌گفت:
وا محمّداه! درود خداوند آسمان بر تو! این حسین است در این دشت، خون‌آلود و بریده اعضا و دخترانت اسیرند. به درگاه خدا و نزد پیامبر و علیّ مرتضی و فاطمه‌ی زهرا و حمزه‌ی سیّد الشّهداء شکایت می‌برم. وا محمّداه! این حسین است افتاده به صحرا که باد بر او می‌وزد. کشته‌ی حرامزادگان. چه غم و اندوهی! یا ابا عبدالله! امروز جدّم رسول خدا (ص) از دنیا رفته است. ای اصحاب محمّد! اینان ذریّه‌ی پیامبرند که به اسارت می‌روند.
در برخی روایات است: وا محمّداه! دخترانت اسیرند و فرزندانت شهید. نسیم بر آن‌ها می‌وزد. این حسین است سر بریده از قفا، بی‌عمامه و ردا. پدرم فدای آن که سپاهش روز دوشنبه غارت شد! پدرم فدای آن که خیمه‌گاهش را از هم گسیختند! پدرم فدای آن که نه غایب است تا امید آمدنش باشد، نه مجروح است تا مداوا شود! پدرم فدای آن که جانم فدای اوست! پدرم فدای آن غصّه‌داری که شهید شد! پدرم فدای آن شهید جان باخته! پدرم فدای آن که خون از محاسنش می‌چکد! پدرم فدای آن که جدّش پیامبر خدا و خودش نواده‌ی پیامبر هدایت، محمّد مصطفی است، فرزند علیّ مرتضی، خدیجه‌ی کبری و فاطمه‌ی زهراست! فدای آن که خورشید برایش برگشت تا نماز خواند!
راوی گوید: گریست و هر دوست و دشمن را گریاند.
قال السّیّد بن طاووس:
و قُلْنَ: بِحَقِّ اللَّهِ إِلَّا مَا مَرَرْتُمْ بِنَا عَلَى مَصْرَعِ الْحُسَیْنِ، فَلَمَّا نَظَرَ النِّسْوَهُ إِلَى الْقَتْلَى صِحْنَ وَ ضَرَبْنَ وُجُوهَهُنّ.َ قَالَ: فَوَ اللَّهِ لَا أَنْسَى زَیْنَبَ ابنه عَلِیٍّ و هی تَنْدُبُ الْحُسَیْنَ (ع) وَ تُنَادِی بِصَوْتٍ حَزِینٍ وَ قَلْبٍ کَئِیبٍ: یَا مُحَمَّدَاهْ، صَلَّى عَلَیْکَ مَلَائِکَهُ السَّمَاءِ، هَذَا الْحُسَیْنُ بالعراء، مُرَمَّلٌ بِالدِّمَاءِ مُقَطَّعُ الْأَعْضَاءِ، وا ثکلاه، وَ بَنَاتُکَ سَبَایَا، إِلَى اللَّهِ الْمُشْتَکَى وَ إِلَى مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى وَ إِلَى عَلِیٍّ الْمُرْتَضَى وَ إِلَى فَاطِمَهَ الزَّهْرَاءِ وَ إِلَى حَمْزَهَ سَیِّدِ الشُّهَدَاءِ. یَا مُحَمَّدَاهْ و هَذَا حُسَیْنٌ بِالْعَرَاءِ تَسْفِی عَلَیْهِ ریح الصَّبَا، قَتِیلُ أَوْلَادِ الْبَغَایَا وَا حُزْنَاهْ، وَا کَرْبَاهْ علیک یا أبا عبدالله، الْیَوْمَ مَاتَ جَدِّی رَسُولُ اللَّهِ (ص). یَا أَصْحَابَ مُحَمَّدَاهْ! هَؤُلَاءِ ذُرِّیَّهُ الْمُصْطَفَى یُسَاقُونَ سَوْقَ السَّبَایَا.
وَ فِی بعض الرِّوَایَات: یَا مُحَمَّدَاهْ، بَنَاتُکَ سَبَایَا، وَ ذُرِّیَّتُکَ مَقْتَلَهً تَسْفِی عَلَیْهِمْ رِیحُ الصَّبَاء، وَ هَذَا حُسَیْنٌ مَجْزُوزُ محزوز الرَّأْسِ مِنَ الْقَفَا، مَسْلُوبُ الْعِمَامَهِ وَ الرِّدَاءِ.
بِأَبِی مَنْ أَضْحَى عَسْکَرُهُ فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ نَهْباً، بِأَبِی مَنْ فُسْطَاطُهُ مُقَطَّعُ الْعُرَى، بِأَبِی مَنْ لَا غَائِبٌ فَیُرْتَجَى، وَ لَا جَرِیحٌ فَیُدَاوَى، بِأَبِی مَنْ نَفْسِی لَهُ الْفِدَاءُ، بِأَبِی الْمَهْمُومُ حَتَّى قَضَى بِأَبِی الْعَطْشَانُ حَتَّى مَضَى، بِأَبِی من یقطر شیبه مَنْ شَیْبَتُهُ تَقْطُرُ بِالدِّمَاءِ، بِأَبِی مَنْ جَدُّهُ رَسُولُ الله السَّمَاءِ، بِأَبِی مَنْ هُوَ سِبْطُ نَبِیِّ الْهُدَى، بِأَبِی مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَى، بِأَبِی خَدِیجَهُ الْکُبْرَى بِأَبِی عَلِیٌّ الْمُرْتَضَى (ع) بِأَبِی فَاطِمَهُ الزَّهْرَاءُ سَیِّدَهُ النِّسَاءِ، بِأَبِی مَنْ رُدَّتْ لَهُ الشَّمْسُ حتّی صَلَّى.
قَالَ الرَّاوِی: فَأَبْکَتْ وَ اللَّهِ کُلَّ عَدُوٍّ وَ صَدِیقٍ.[۱]
[۱]– اللهوف: ۱۸۰، تاریخ الطّبری ۳: ۳۳۵، مثیر الاحزان: ۷۷ و ۸۴، البحار ۴۵: ۵۸، العوالم ۱۷: ۳۰۳٫
پاسخ دهید