یکی از نیازهای دوره نوجوانی، استقلال دادن است؛ لذا والدین باید در برخی از زمینه ها به فرزندان استقلال دهند؛ چند نمونه از این زمینه ها عبارتند از:

الف. برنامه ریزی

یکی از زمینه هایی که پدر و مادر باید به صورت تدریجی به فرزندان استقلال بدهند، استقلال در برنامه ریزی است؛ به عنوان مثال آنها باید در ایّام مدارس و شروع سال تحصیلی یا در تعطیلات تابستان، برنامه ریزی را به عهده‌ی خود فرزندان بگذارند و فقط به عنوان یک مشاور آنها را راهنمایی کنند

دوران نوجوانی، دوران همراهی

دوره ی نوجوانی دورانی نیست که والدین بتوانند در تمام مراحل، فرزندان را همراهی کنند؛ بلکه پدر و مادر باید در ابتدا تمام نکات و مشکلات را برای نوجوان عنوان کرده و سپس به صورت غیر مستقیم مراقب آنها باشند، مانند آموزش رانندگی. در آموزش رانندگی  مربّی شخص را با دنده، کلاچ و ترمز آشنا می‌کند و در ادامه فقط او را همراهی می‌کند. وقتی فرد هنر رانندگی را یاد گرفت دیگر راهنمایی و رانندگی وظیفه ی خود نمی‌داند که در کنار هر راننده یک مأمور بنشاند؛ بلکه فقط با یک سری علائم و تابلوها آنها را راهنمایی می‌کند.

هنر والدین این است که…

هنر والدین این است که حرف خودشان را از زبان بچّه های خود بشنوند؛ به این معنی که پدر و مادر به گونه ای عمل کنند که نوجوان در برنامه ریزی اش، همان اهدافی را دنبال کند که مدّنظر والدین است. در این صورت نوجوان، از آنجا که به دنبال استقلال است، در عمل کردن به برنامه ای که خودش آن را تنظیم کرده است، محکم تر خواهد بود.

ب. شریک کردن نوجوان در تصمیم گیری ها

والدین باید در تصمیم گیری هایی که نسبت به کارهای منزل دارند نوجوان را شریک کنند و از او نیز نظر خواهی کنند؛ آنها باید او را نسبت به خریدهای شخصی خودش  آزاد بگذارند و فقط او را در این کار، راهنمایی کنند.

ج. استقلال در انتخاب برنامه های علمی و فوق برنامه ها

بچّه ها در این سنین به دنبال هویّت یابی های مختلف هستند؛ لذا والدین باید به او این فرصت را بدهند که در فوق برنامه هایش خودش تصمیم بگیرد.

د. استقلال در رفت و آمد

آخرین مورد در زمینه ی استقلال دادن به نوجوانان، دادن استقلال نسبی در رفت و آمد است البته با نظارت پدر و مادر. به عنوان مثال هنگام رفتن به خانه‌ی اقوام، می‌توان با واگذار کردن تعیین زمانِ رفتن، به نوجوان، به او استقلالی در تصمیم گیری داد.