قَالَ أَمِیرَ المُؤمِنِینَ (ع): الصَّبْرُ ثَمَرَهُ الْإِیمَانِ.
ترجمه: «صبر در امور، ثمره‌ی ایمان است.»
شرح: صبر بر سه قسم است: یکی صبر در معصیت، که انسان چون به معصیتی نفسْ او را دعوت کند، به صبر و شکیبایی از لذّت آن معصیت بگذرد و دامن صبر و حلم را در مقابل آن لذّت فانی موقّت، از دست ندهد.
دوم صبر بر عبادت، که انسان در نماز و طاعت عجول نباشد و به شتاب در نماز، ارکان عبادت و حضور قلب را خراب نکند؛ بلکه با صبر و طمأنینه‌ی خاطر و حضور قلب و توجّه کامل و شرایط و مستحبّات هر چه تواند به جای آرد.
سوم صبر بر بلا، که هر گاه مصیبتی از قبیل درد و رنج و فقر و مرگ و اهانت و حبس و آزار دشمن و سایر بلیّات و حوادث ناگوار بر انسان پیش آید، با صبر جمیل یعنی صبر بی‌شکایت به خلق و بدون اعتراض قلبی بر خدا و عدم جزع و فزع از درد و غم و اندوه، در آن بلا صبر کند.
و اگر ایمان را به درختی تشبیه کنیم، ثمره و میوه‌ی آن درخت، این انواع صبر است. و مؤمن همیشه دارای صبر و شکیبایی در تمام مراحل خواهد بود؛ چون می‌داند که هر حادثه، به فرمان خداست.
اندیشه و اندوه و غم رنج و تعب درد و اَلم
هر یک نهد در دل قدم با حکم و فرمان می‌رسد
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۶
پاسخ دهید