مرحوم علامه مجلسی سلام الله علیه و قدّس الله نفسه الزّکیّه با اسنادِ خودشان به شیخ بهائی نقل می‌کنند و می‌فرمایند: «وَجَدْتُ بِخَطِّ شَیْخِنَا البَهائِی – قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ – ما هذا لَفْظُهُ: قالَ الشَّیْخُ شَمْسُ الدِّینِ مُحَمَّدُ بْنُ مَکِّیٍ: نَقَلْتُ مِنْ خَطِّ الشَّیخِ اَحْمَدَ الفَراهَانِیِّ رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ عُنْوانِ البَصْرِی – وَکانَ شَیْخاً کَبِیراً قَدْأَتی عَلَیْهِ اَرْبَعَ وَتِسْعُونَ سَنَهً – قالَ: کُنْتُ اَخْتَلِفُ اِلی مالِکِ بْنِ اَنَسٍ سِنِینَ؛ فَلَمّا قَدِمَ جَعْفَرٌ الصّادِقُ‌علیه السلام المَدِینَهَ اخْتَلفْتُ اِلَیْهِ وَاَحْبَبْتُ أَنْ آخُذَ عَنْهُ کَما أَخَذْتُ عَنْ مالِکٍ. فَقالَ لِی یَوْماً: اِنِّی رَجُلٌ مَطْلُوبٌ وَمَعَ ذلِکَ لِی اَوْرادٌ فِی کُلِّ ساعَهٍ مِنْ آناءِ اللَّیْلِ وَالنَّهارِ، فَلا تَشْغَلْنِی عَنْ وِرْدِی وَخُذْ عَنْ مالِکٍ وَاخْتَلِفْ اِلَیْهِ کَما کُنْتَ تَخْتَلِفُ اِلَیْهِ. فَاغْتَمَمْتُ مِنْ ذلِکَ وَخَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ وَقُلْتُ فِی نَفْسِی؛ لَوْ تَفَرَّسَ فِیَّ خَیْراً لَما زَجَرَنِی عَنِ الاِخْتِلافِ اِلَیْهِ وَالاَخْذِ عَنْهُ». در ادامه‌ی مباحثِ اخلاقیِ حدیث شریف «عنوان بصری» این مسئله حائزِ اهمیّت است که تنها علم نیست که «عنوان بصری» نود و چهار ساله را آنطور با عطش و با ولع به امام صادق علیه السلام علاقه‌مند می‌کند، نود و چهار سال از عمرِ او هدر رفته است و تازه به آب رسیده است.
همه‌ی ما صفر هستیم و خدای متعال وجود نازنین حضرات معصومین علیهم السلام را عدد صحیح قرار داده است که اگر کنارِ این اعداد قرار بگیریم ارزش پیدا می‌کنیم، «مَنْ اَرادَ اللهَ بَدَأَ بِکُمْ، وَمَنْ وَحَّدَهُ قَبِلَ عَنْکُمْ، وَمَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِکُمْ»[۱]، هر کسی خدای متعال را یافته است، دربانِ خدای متعال اهل بیت علیهم السلام هستند، مقصدِ هر کسی خدای متعال است «راه» اهل بیت علیهم السلام هستند. لذا «عنوان بصری» یک عمری در سراب به دنبالِ آب بوده است و مبتلا به سراب بوده است، و حال به امام صادق علیه السلام رسیده است، فطرت سالم بوده است، با غرض به دنبالِ انسان‌های ناباب نمی‌رفته است، بلکه اشتباه رفته است، به دنبالِ آب بوده است و گرفتارِ سراب شده است، حال امامِ خود را پیدا کرده است.
اگر طلبه‌های عزیزِ ما همّت داشته باشند این فضای بیماریِ جهانی متنبّه کرده باشد، از سراب‌های خیالیِ خودمان عبور کنیم، به چشمه‌ای که خدای متعال او را «چشمه» نامگذاری کرده است… فرمود: «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَنْ یَأْتِیکُمْ بِمَاءٍ مَعِینٍ»[۲]، اگر آبِ گوارا در زمین فرو رود چه کسی این چشمه‌ی گوارا را برای شما می‌جوشاند و در دسترسِ شما قرار می‌دهد؟ آن آبِ گوارایی که دستِ ما به آن نمی‌رسد وجود مبارک حضرت حجّت بن الحسن المهدی روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه است. بیایید ما هم مانندِ «عنوان بصری» که در نود و چهار سالگی این همّت را داشت که دامانِ امام صادق علیه السلام را رها نکرد تا نسخه‌ی نجاتی از ایشان دریافت کرد، ما هم خودمان را آماده کنیم تا دامانِ امام زمان ارواحنا فداه را بگیریم.
[۱] زیارت جامعه کبیره
[۲] سوره مبارکه ملک، آیه ۳۰
پاسخ دهید