اگر دلیل یک مسئله شرعى، به طور صد در صد براى مجتهد روشن باشد، درباره آن مسئله به صراحت فتوا مى دهد؛ ولى گاه به عللى از فتوا و نظر دادن خوددارى کرده و در مسئله احتیاط مى کند. این عمل یا به جهت آن است که دلیل مسئله، به خوبى و به طور صد در صد براى او روشن نیست و یا اینکه نظر او با همه یا بیشتر فقها تفاوت دارد و به دلیل رعایت احتیاط و تقوا، بر خلاف آنان فتوا نمى دهد و احتیاط مى کند و یا به جهت عوامل دیگرى است که در کتاب هاى استدلالى ذکر شده است. این نوع خوددارى از فتوا دادن را «احتیاط واجب» گویند و در این مورد مقلد، یا باید به این احتیاط عمل کند و یا به فتواى مجتهدى که بعد از او اعلم است، عمل نماید.[۱]

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – در اینکه آن مجتهد باید از سایر مجتهدان دیگر، اعلم باشد، اختلاف نظر هست ر. ک: عنوان «احتیاطات».