برخورد ما نباید برخورد چکشی و نظامی باشد. برخورد نظامی ما با دشمن در جبهه‌ها است، ولی برخورد ما در این‌جا اخلاقی است. این‌که در فلان وقت با فلان گروه و فلان جریان بوده است امروز با شما دست دوستی می‌دهد، دست دوستی دهید و این دستورات قرآن را در زندگی جدّی بگیرید. همه باید به هم احترام کنید. کسی یک اشتباهی کرد آن را برای او آرم نکنیم. بعضی پدرها و مادرها خیلی بی‌انصاف هستند، روی بچّه‌ی خود نام می‌گذارند که همیشه مایه‌ی خجالت او شود. هم فامیل خود را و هم اگر اشتباه کردیم خاطره‌ی این اشتباه را حفظ نکنیم.

همین‌طور که در دعای بعد از زیارت حضرت ابی الحسن، امام رضا می‌خوانیم «فَکَمْ مِنْ سَیِّئَهٍ أَخْفَاهَا حِلْمُکَ حَتَّى دَخِلَتْ»[۱] خدایا آن‌قدر گناه کردم و از بس به رخ من نکشیدی از ذهن من رفت. اصلاً کسی کاری به من ندارد. گناه کرده بودم، ولی از بس نادیده گرفته بودی کهنه شد و از بین رفت. دیگر کسی به خاطر ندارد که من چه کرده بودم. خدا این‌طور می‌کند، ما چرا باید با هم این‌طور برخورد نکنیم.

[۱]– همان، ج‏ ۹۹، ص ۵۶٫