امام حسین(ع) عالم‌ترین و عابدترین فرد زمان خود بوده، و احادیث زیادی در زمینه‌های مختلف از ایشان بر جا مانده است. البته حضرتشان و نیز برادرشان امام حسن(ع) از امامانى هستند که به دلیل شرایط سیاسى دوران امامتشان و نیز برجسته‌تر بودن رفتار سیاسی آن‌حضرات، میراث فقهی چندانی – مانند آنچه از امام پنجم و ششم نقل شده – از آنان بر جای نمانده است تا آن‌جا که برخی از علما، منکر نقل حدیث فقهى از امام حسین(ع) شده‌اند.[۱] البته این سخن، قدرى مبالغه‌آمیز می‌نماید، و روایاتی فقهی از شخص امام حسین(ع) نقل شده است، و نیز روایاتی فقهی داریم که امام حسین(ع) از پیامبر خدا(ص) و امام علی(ع) نقل کرده‌اند؛ مانند روایت آغاز تشریع اذان،[۲] جایز نبودن مسح بر کفش (مگر در حال ضرورت)،[۳] نهى از ترک حج[۴]‏ و … .[۵]
علاوه بر آن؛ هر حدیثی که از امامان بعدی به نقل از پدرانشان از پیامبر اسلام(ص) وجود دارد، امام حسین(ع) نیز در سند چنین روایاتی وجود داشته و به عبارتی این روایات نیز به صورت غیر مستقیم از میراث فقهی آن‌حضرت بشمار می‌آید.
به هر حال؛ در این‌جا به احادیثی فقهی از امام حسین(ع) اشاره می‌شود که به استناد آن احکامی در رساله‌های توضیح المسائل مراجع معظم تقلید – که برای عموم مردم نوشته شده است – یافت می‌شود.

حرمت پوشیدن لباس شُهرت‏
امام حسین(ع) در این‌باره می‌فرماید: «هر کس لباسى بپوشد که او را مشهور کند، خداوند، روز قیامت، لباسى از آتش بر او می‌پوشانَد».[۶] فقها نیز به این روایت در مباحث لباس شهرت استناد کرده‌اند.[۷]
چنان‌که فقهای معظم می‌گویند: بنابر احتیاط واجب، باید از پوشیدن لباس شهرت (که معمول نیست و شخص را انگشت‌نما می‌کند) خوددارى شود.[۸]

آنچه بر مُحرم، حرام است‏[۹]
امام حسین(ع) می‌فرماید: «مُحرم، از صید کردن، آمیزش جنسى، بوى خوش، پوشیدن جامه دوخته و چیدن مو و ناخن، منع شده است و اگر پس از احرام و پیش از وقوف در عرفه، به عمد جماع کند، حجّش را باطل ساخته و باید قربانی‌اى که آورده، ذبح کند و سال بعد نیز حج بگزارد. زن هم اگر مُحرم بود و با مردش همراهى کرد، چنین حکمى دارد؛ امّا اگر مرد، زن را به زور، وادار به آمیزش کرد و یا در حال خواب به نزدش آمد و یا زن، مُحرم نبود، چیزى بر او نیست».[۱۰]

زکات فطریه
امام حسین(ع) می‌فرماید: «زکات فطریه، بر هر شهرى و روستایى، واجب است».[۱۱] البته افرادی که واجد شرایط وجوب زکات فطریه باشند که از روایات دیگر فهمیده می‌شود.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ر. ک: استادى، رضا، سرگذشت شهید جاوید، به ضمیمه دو رساله در علم امام از علّامه طباطبایى، ص ۵۳۵، قم، قدس، ۱۳۸۲ش.

[۲]. ابن حیون مغربی، نعمان بن محمد، دعائم الاسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف،‏ ج ‏۱، ص ۱۴۲، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ دوم، ۱۳۸۵ق.

[۳]. طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص ۶۴۷، قم، دار الثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

[۴]. طبرانی، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، محقق: سلفی، حمدی بن عبد المجید، ج ۳، ص ۱۳۵، قاهره، مکتبه ابن تیمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق.

[۵]. ر. ک: محمدى ری‌شهرى، محمد، طباطبایی‌نژاد، محمود، سید طبایى، روح الله‏، دانشنامه امام حسین (علیه السلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، مترجم: مسعودى، عبدالهادى‏، ج ۱۳، ص ۴۵۹ – ۴۶۱، قم، دار الحدیث، چاپ دوم، ۱۳۸۸ش.

[۶]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏۶، ص ۴۴۵، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۷]. ر. ک: حسینی عاملی، سید جواد، مفتاح الکرامه فی شرح قواعد العلاّمه، ج ‌۴، ص ۶۰، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، بی‌تا؛ نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، محقق، مصحح، قوچانی، عباس، آخوندی، علی، ‌ج  ‌۸، ص ۲۵۳، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ هفتم، ۱۴۰۴ق؛ طباطبایی حکیم، سید محسن، مستمسک العروه الوثقی، ج ‌۵، ص ۳۹۳، قم، مؤسسه دار التفسیر، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.

[۸]. ر. ک: امام خمینی، تحریر الوسیله، ج ‌۱، ص ۱۴۶، قم، مؤسسه مطبوعات دار العلم، چاپ اول؛ امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج ۱، ص ۴۶۶ – ۴۶۷، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، ۱۴۲۴ق.

[۹]. ر. ک: موسوى شاهرودى، سید مرتضى، جامع الفتاوى مناسک حج (با روشى جدید مطابق با فتاواى ده تن از مراجع عظام تقلید)، محرّمات احرام‏، ص ۸۳ – ۱۰۵، تهران، نشر مشعر، چاپ سوم، ۱۴۲۸ق.

[۱۰]. دعائم الإسلام، ج ‏۱، ص ۳۰۳٫

[۱۱]. همان، ص ۲۶۷٫