امام: زن باید با اجازه شوهرش، به اعتکاف برود و اگر اجازه ندهد  – چنانچه باعث تضییع حق [زناشویى] او شود – بنابر احتیاط واجب، اعتکافش باطل است و اگر با حق او منافات نداشته باشد، اعتکافش صحیح است.[۱]

آیات عظام فاضل و وحید: زن باید با اجازه شوهرش، به اعتکاف برود و اگر اجازه ندهد ـ چنانچه باعث تضییع حق [زناشویى] او شود – اعتکافش باطل است و اگر با حق او منافات نداشته باشد، اعتکافش صحیح است.[۲]

آیات عظام بهجت و تبریزى: زن باید با اجازه شوهرش، به اعتکاف برود و اگر اجازه ندهد ـ چنانچه باعث تضییع حق [زناشویى] او شود ـ اعتکافش باطل است. اما اگر با حق او منافات نداشته باشد، بنابر احتیاط واجب  باطل است.[۳]

آیات عظام سیستانى و صافى: زن باید با اجازه شوهرش از منزل بیرون رود و اگر اجازه ندهد، اعتکافش باطل است (هر چند باعث تضییع حق زناشویى او نشود).[۴]

آیه اللّه  مکارم: بنابر احتیاط واجب، زن باید با اجازه شوهرش به اعتکاف رود و اگر اجازه ندهد ـ چنانچه باعث تضییع حق [زناشویى] او شود ـ بنابر احتیاط واجب اعتکافش باطل است.[۵]

آیه اللّه  نورى: زن باید با اجازه شوهرش به اعتکاف برود و اگر اجازه ندهد ـ چنانچه باعث تضییع حق [زناشویى] او شود ـ اعتکافش باطل است. اما اگر با حق او منافات نداشته باشد، اعتکافش صحیح است؛ مگر آنکه روزه او در اعتکاف  مستحبى باشد.[۶]

پی نوشت ها

[۱] – امام، تحریرالوسیله، ج ۱،  مشروط الاعتکاف، السادس و استفتائات، ج ۳، حقوق زوجیت، س ۱۶٫

[۲] – وحید، منهاج الصالحین، ج ۲، م ۱۰۶۹، الخامس و توضیح المسائل، م ۲۴۷۶ و فاضل، تعلیقات على  العروه ج ۲، شرائط الاعتکاف، السابع.

[۳] – بهجت، توضیح المسائل، متفرقه، م ۱۸ و وسیله النجاه، ج۱، م۱۱۹۳؛ تبریزى، منهاج الصالحین، ج۱،  م۱۰۶۹٫

[۴] – صافى، هدایه العباد، ج ۱، شروط الاعتکاف، م ۱۴۰۲، السادس و توضیح المسائل، م ۲۴۲۱، و سیستانى،  تعلیقات على العروه، شرائط الاعتکاف، السابع.

[۵] – مکارم، تعلیقات على العروه، شرائط الاعتکاف، السابع و استفتائات، ج ۲، س ۹۶۳٫

[۶] – نورى، تعلیقات على العروه، شرائط الاعتکاف، السابع و توضیح المسائل، م ۲۴۰۸٫