- ثقلین - http://thaqalain.ir -
در منابع اهل سنّت آمده است:
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) به ابوبکر فرمان داد که نماز را برای آن دسته از مسلمانان که پیش رفته بودند(در سپاه عسرت)، اقامه کند.[۱]
در پاسخ می گوییم:
پس از فتح مکّه، گروه متخصصان فضیلتسازی احساس کردند وقت آن رسیده که فضایل و مناقبی برای رقبای علی بن ابیطالب (علیه السّلام) دست و پا کنند و نشانههای افتخاری را به گردنشان بیاویزند. از اینرو فضایلی برای آنان مطرح شد که اثری از آن، پیش از تبوک سراغ نداریم.
وقتی رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، علی (علیه السّلام) را در مدینه جانشین خود کرد و اعلام فرمود که منزلت علی (علیه السّلام) نسبت به او همانند منزلت هارون به موسی است؛ میباید ابوبکر را نیز فضیلتی در این سطح و حتّی بالاتر باشد. بنابراین طبیعی بود که ادعا کنند: رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، ابوبکر را در نماز جانشین خود کرد تا وی نیز بهرهای از خلافت و استخلاف داشته باشد. اعطای این نشان به علی (علیه السّلام)، کار را بس خطیر و در نهایت حساسیت قرار داد، اما ادعای استخلاف ابوبکر در نماز، نه ارزشی دارد و نه شایسته بیان باشد.
این موضوع دلالت ندارد که فرد جانشین در نماز را، فضایلی باشد. یعنی نه بر علم ابوبکر دلالت دارد و نه بر حسن اخلاق وی و نه بر زهد و تقوایش و نه بر هر گونه خصلت و صفت دیگر، جز صفت عدالت که فقط شیعه به عدالت امام جماعت عقیده دارد. اهل سنّت این شرط را منکرند و از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) روایت میکنند و بر همین مبنا فتوا میدهند که فرمود: «پشت سر هر نیکوکار و بدکاری نماز بخوانید.»[۲]
حال که امامت نماز از نظر اهل سنّت، حتّی عدالت را اثبات نمیکند، آیا میتواند اثبات کنندهی امامت عظما باشد که به همه این صفات مذکور و دیگر صفاتی محتاج است که مجال بیان همه را نداریم و میبایست در بالاترین سطوح و برترین حالات در امام موجود باشد و تجلی کند.
امامت متضمن منصب قضاوت و فرماندهی کل سپاه و … است. امام حاکم، مدبّر، معلّم و … است. هر یک از این مناصب، محتاج صفات و مزایای مناسب خود است.
به عنوان مثال، فرماندهی سپاه به صفاتی چون شجاعت و تخصص در امور نظامی و جنگی محتاج است.
حال که امامت نماز هیچ یک از صفات مطلوب را اثبات نمیکند، آیا امام جماعت را از سایر افراد متمایز میسازد؟!
منبع: اقتباسی از ترجمه کتاب الصحیح من سیره النبی الاعظم صلى الله علیه وآله، ج۱۰
[۱]ـ ر. ک: التنبیه و الاشراف، ۲۳۶؛ مکاتیب الرسول (صلّی الله علیه و آله و سلّم)، ۲/۴۱۴؛ تاریخ یعقوبی، ۲/۶۸٫
[۲]ـ جامع الخلاف و الوفاق، ۸۴؛ فتح العزیز، ۴/۳۳۱؛ المجموع، نووی، ۵/۲۶۸؛ مغنی المحتاج، ۳/۷۵؛ المبسوط، سرخسی، ۱/۴۰؛ تحفه الفقهاء، ۱/۲۲۹؛ بدائع الصنائع، ۱/۱۵۶؛ الجوهر النقی، ۴/۱۹؛ البحر الرائق، ۱/۶۱۰؛ تلخیص الحبیر، ۴/۳۳۱؛ نیل الوطار، ۱/۴۲۹؛ شرح اصول الکافی، ۵/۲۵۴؛ المسترشد؛ الافصاح، ۲۰۲؛ المسائل العکبریه، ۵۴؛ الطرائف فی معرفه مذاهب الطوائف، ۲۳۲؛ عوالی اللآلی، ۱/۳۷؛ السنن الکبری، بیهقی، ۴/۱۹؛ عمده القاری، ۱۱/۴۸؛ تأویل مختلف الحدیث، ۱۴۵؛ سنن الدارقطنی، ۲/۴۴؛ تنقیح التحقیق فی احادیث التعلیق، ۱/۲۵۶ـ ۲۵۷؛ نصب الرأیه، ۲/۳۳ـ ۳۴؛ الداریه فی تخریج احادیث الهدایه، ۱/۱۶۸؛ الجامع الصغیر، ۲/۹۷؛ کنز العمّال، ۶/۵۴؛ کشف الخفاء، ۲/۲۹ـ۳۲؛ شرح السیر الکبیر، ۱/۱۵۶٫
Article printed from ثقلین: http://thaqalain.ir
URL to article: http://thaqalain.ir/%d8%a7%d8%a8%d9%88%d8%a8%da%a9%d8%b1%d8%8c-%d8%a7%d9%85%d8%a7%d9%85-%d8%ac%d9%85%d8%a7%d8%b9%d8%aa/
Click here to print.
تمامی حقوق برای وبسایت ثقلین محفوظ است.