در اینکه امام زمان(ع) برای شیعیان و دوستانشان پدری مهربان و دلسوز هستند و هیچگاه آنها

را فراموش نمی‌کنند و چیزی از اعمال ما از آن حضرت پوشیده نیست جای بحثی نیست.
حضرت دو توقیع برای شیخ مفید صادر فرموده است. در توقیع اول حضرت به شیعیان خود این

بشارت را می‌دهد که:
« ما در رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی و اهمال نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم. که

اگر جز این بود، دشواری‌ها و مصیبت‌ها به شما فرود می‌آمد و دشمنان شما را ریشه کن

می‌نمودند؛ انا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم. ولولا ذلک لنزل بکم اللاواء و اصطلمکم

ادعداء»(بحار الانوار، ۵۳، ص۱۷۵).

لذا آن حضرت چون پدری مهربان که همواره مراقب فرزندان خویش است و رفتار فرزند از دید پدر

مخفی نیست، و گرفتاری‌های فرزند پدر را نگران می‌کند، مراقب شیعیان و موالیان خود

هستند. شیعیان در زمان غیبت حضرت همواره تحت اشراف و توجه حضرت هستند، و همین

توجه آن بزرگوار باعث حفظ شیعه شده است، گرچه ما شیعیان از این نعمت عظمی که سبب

بقاء ماست غافلیم.

در زمان ظهور نیز این مراقبت و یاری به صورت تمام و کمال خواهد بود. روابط حضرت با شیعیان

همچون اجداد طاهرینش دوستانه و صمیمی است، و هر کس عرض حاجت یا نیاز داشته باشد

و بخواهد حضور آن حضرت برسد، می‌تواند خدمت حضرت شرفیاب شود و از الطاف او بهره‌مند

گردد. البته چون در روایات در این زمینه مطلب خاصی وارد نشده است نمی‌توان سخن قطعی و

خاصی مطرح کرد. ولی ما بر اساس سیره پیامبر و اهل بیت(ع) و سخنان آن بزرگواران در مورد

مباحث حکومت و روابط حاکم و مردم و با توجه به عنایت آنان به روابط برادرانه بین مردم و کمک به

یکدیگر برداشت می‌کنیم که ارتباط مردم با امام صمیمی و آمیخته با محبت و دوستی است.