در منطقه‌ی بیشه اردو زده بودیم و روزی برای خورشت ترشی به فکر تهیه‌ی غوره افتادیم. آن روز به اتفاق یکی از دوستان از درختی که در آن حوالی بود و صاحبش را نمی‌شناختیم، مقداری غوره چیدیم و غذا آماده شد؛ اما وقتی شهید «ماشاءالله ابراهیمی» متوجه شد، اجازه نداد هیچ یک از بچّه‌ها به غذا دست بزنند و به اتفاق یکی از آن‌ها آن‌قدر گشت تا صاحب آن درخت را پیدا کرد و از او اجازه گرفت و ما بعد از ساعت‌ها گرسنگی آن غذا را خوردیم.

رسم خوبان ۱۹ – غیرت دینی و تقیّد به ضوابط شرعی، ص ۱۰۴٫/ سوره‌های ایثار، ص ۲۸۲٫