با ورود وجود مقدّس امام رضا (علیه الصّلاه و السّلام) به ایران پایگاهی بلکه پایتختی برای شیعه درست کرد، چون وقتی حضرت رضا (علیه السّلام) به ایران آمد مأمون را با تدبیری از ایران اخراج کرد؛ یعنی حضرت به مأمون گفت: بغداد علیه تو در حال توطئه‌چینی است، به بغداد برو. مأمون به بغداد رفت و دیگر برنگشت و بغداد را پایتخت قرار داد. مرو و خراسان بی‌مانع برای رشد شیعیان باقی ماند؛ یعنی امام رضا (علیه السّلام) بنی عبّاس را بیرون کرد که آن‌جا برای رشد تشیّع در ایران باقی بماند. تشیّع در مناطق دیگر جهان هم وجود دارد، در بعضی از مناطق عربستان و عراق هم شیعه وجود دارد امّا هیچ موقع تشیّع در هیچ جای دنیا رشد نداشته است. در عراق که ۶۰، ۷۰ درصد مردم شیعه هستند در طول تاریخ شیعیان بر آن‌جا حکومت نداشته‌اند. با این‌که ۶۰، ۷۰ درصد شیعه هستند به عنوان یک پایگاه، نه پایگاه چون تعبیر خوبی نیست، پایتخت تعبیر خوبی نیست، پایتختی برای جهان شیعه انتخاب کرد.

این‌که می‌بینید در روایات در این حد به زیارت امام رضا (علیه السّلام) سفارش شده در عین این‌که شکی نیست که چقدر فضائل معنوی دارد –در این بعد جای تردید نیست- امّا یک جهت هم این بود که شیعیان استقبال کنند و این‌ مرکز مرکز و پایتخت تشیّع قوی بشود، تقویت بشود و پس از امام رضا (علیه السّلام)، امام‌زاده‌ها که حدود پنج، شش هزار امامزاده در ایران وجود دارد که بسیاری از آن‌ها همزمان با بودن امام رضا (علیه السّلام) در مرو یا بعضی از آن‌ها بعد از شهادت امام رضا (علیه السّلام) به ایران آمدند و در ایران پخش شدند هر کدام در جایی به شهادت رسیدند. می‌دانید که امامزاده‌ها در سر تا سر ایران پایگاه‌هایی برای عشق ورزیدن به اهل بیت (علیهم السّلام) هستند. کانون تشیّع هستند. وجود مقدّس امام رضا (علیه السّلام) بود که آمد و این مسئولیت را به عهده‌ی ایرانی‌ها گذاشت چون وقتی به ایران آمد جغرافیای تشیّع گسترده شد و ایران را هم فرا گرفت و الّا قبل از آمدن امام رضا (علیه السّلام) نوعاً در مناطق ایران شیعه‌نشین نبودند. با آمدن امام رضا (علیه السّلام) این‌چنین شد.