اصل آزار و اذیت اسرا و بازماندگان کربلا به گونه‌های مختلف؛ مانند: سوارکردن بر شتران بی‌جهاز،[۱] آتش زدن خیمه‌ها، غارت اموال[۲] و … در منابع معتبر و یا قابل استناد وجود دارد، اما برخی از آنچه در برخی مصیبت‌خوانی‌ها گفته می‌شود که به یکی از آنها در پرسش اشاره شده است، می‌تواند زبان حال باشد. برخی نقل‌ها نیز – مانند آنکه اصلاً هیچ غذایی به دست اسرای کربلا نمی‌رسید – از اعتبار برخوردار نیست.

  منبع: اسلام کوئست

[۱]. سید بن طاوس، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص ۱۴۲، تهران، نشر جهان، چاپ اول، ۱۳۴۸ش؛ شیخ مفید، الامالی، ص ۳۲۱، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.

[۲]. ر. ک: شیخ مفید، الإرشاد فی معرفه حجج الله على العباد، ج ۲، ص ۱۱۲ – ۱۱۳، کنگره شیخ مفید، قم، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ ابو مخنف کوفی، وقعه الطف‏، ص ۲۵۶، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ سوم، ۱۴۱۷ق؛ بلاذری، احمد بن یحیى‏، أنساب الأشراف‏، ج ۳، ص ۲۰۴ – ۲۰۵، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۷ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانى، مناقب آل ابی‌طالب(ع)، ج ۴، ص ۱۱۲، نشر علامه، قم، ۱۳۷۹ق؛‏ ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان،‏ ص ۷۶، مدرسه الإمام المهدی (عجّل الله تعالى فرجه الشریف)، قم، چاپ سوم، ۱۴۰۶ق.