دامنه‌ی فریب در اعمال، گسترده‌تر از فاصله‌ی عرش و فرش است! و من گمان نمی‌کنم کسی از آن نجات یابد، جز کسی که خداوند به لطفش او را حفظ کرده باشد، و برای همین است که مردم را می‌بینی عمل مقرّبان را انجام می‌دهند، امّا از آن سودی نمی‌برند! و این جز به جهت آفات اعمال نیست. و گرنه اگر عمل، [واقعاً] عمل باشد، باید که نور و معرفتی به دل بدهد، و همواره نورش افزونتر شود، تا هر کسی آن را حسّ کند! آیا آنچه را در این حدیث قدسی است نشنیده‌ای که: …

«بنده پیوسته با نوافل به من نزدیک می‌شود تا دوستش می‌دارم و گوشش می‌شویم تا با من بشنود… تا آخر حدیث»

چگونه می‌شود تصوّر کرد که نماز، نردبان «آسمان» و دیدار با خداوند باشد، و به نور و صفای دل و زهد در دنیا و اقبال به خداوند نیفزاید؟!

آیا سخن امام (ع) را نشنیده‌ای که:

«هر کس که نمازش او را از فحشا و منکر باز ندارد، در آن نماز جز دوری از خداوند نیفزوده است.»

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۳۹