کسی که به حقیت تمسیه ]بسم الله گفتن[ رسیده باشد، به مقام عبودیّتی که حقیقتش ربوبیّت است، دسته یافته است و آن، نشانه و مظهر ربوبیّت است. زیرا عبودیّت، نیستی و پیروی و قابلیّت و درخواست و پناه بردن و اعتصام ]چنگ زدن[ است. و ربوبیّت، کمال هستی و عطا و وجود دادن و یاری کردن و اثر گذاشتن. و اوّلی‌ها، مظهر دومی‌ها هستند.

پس هر کس خود را به این نشانه‌ها –یعنی جهات نیاز و فقر و فنا- علامت‌گذاری کند، به آنچه از تأثیر ربوبیّت می‌خواهد، می‌رسد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۴